Wykonawcy:

Repertuar:

Waldkonzert

Franz Schubert – Uwertura w stylu włoskim D.591

Franz Schubert – aria Der Vater mag wohl immer Kind mich nennen z Die Zwillingsbrüder  D. 647

Gioachino Rossini – Uwertura do opery Tankred

Gioachino Rossini – aria No, che il morir non è Tankred z II aktu opery Tankred

Daniel Auber – aria C’est moi, qui l’ai frappée z IV aktu opery Jezioro wieszczek

***

Gioachino Rossini – Uwertura do opery Otello

Gioachino Rossini – aria Ah! sì, per voi già sento z II aktu opery Otello

Franz Schubert – VI Symfonia C-dur D.589

Ze względu na niepewne warunki pogodowe dzisiejszy Waldkonzert zostaje ostatecznie przeniesiony do Sali Koncertowej Filharmonii Krakowskiej.

Koncert rozpocznie się z półgodzinnym opóźnieniem, tj. o godzinie 19.30.

Przenieśmy się do Wiednia czasów F. Schuberta, miasta opanowanego modą na muzykę G. Rossiniego. Pod jej wpływem Schubert w 1817 roku napisał dwie uwertury orkiestrowe „w stylu włoskim”: D-dur i C-dur. Dzieła sceniczne Schuberta stoją zwykle w cieniu pieśni, muzyki kameralnej i symfonii. Warto jednak odkryć także jego opery i singspiele, np. muzyczną farsę Bracia bliźniacy z librettem G.E. von Hoffmanna, której premiera odbyła się w 1820 roku.

Tekst do wystawionego w Wenecji w 1813 roku Tankreda Rossiniego stworzył G. Rossi według tragedii Woltera. Tytułowy bohater to rycerz bez skazy. Wygnany z ojczyzny, powraca bronić honoru swojej sekretnej ukochanej. Zakazanej miłości, najważniejszego składnika librett operowych, nie zabrakło też w kompozycji Jezioro wieszczek D. Aubera, wystawionej w Paryżu w 1839 roku. E. Scribe i Mélesville oparli tekst opery na baśni z kolekcji J.K.A. Musäusa.

Niezwykłe studium namiętności stanowi Otello W. Szekspira. Historia Maura, który pozwala, by zawładnęła nim zazdrość prowadząca do tragedii, posłużyła za kanwę libretta B. di Salsy do opery Rossiniego, wystawionej z sukcesem w Neapolu w 1816 roku. Zainspirowane muzyką maestra uwertury „w stylu włoskim” powstały w przerwie pracy Schuberta nad VI Symfonią, dlatego jej skomponowanie zajęło mu kilka miesięcy. Symfonię ukończył w 1818 roku, a oficjalna premiera odbyła się dziesięć lat później, już po śmierci kompozytora – w jego ukochanym Wiedniu.

Dorota Staszkiewicz

Enrico FAGONE – jedyny włoski dyrygent nominowany do nagrody Grammy 2023 w Los Angeles w dziedzinie muzyki klasycznej, został w prasie muzycznej nazwany jednym z najbardziej obiecujących światowych dyrygentów, a pomimo jego młodego wieku "jakość i ogrom jego doświadczeń muzycznych (od nagród Grammy po studia w Juilliard School w Nowym Jorku) potwierdzają tę opinię".

Jako dyrektor muzyczny i artystyczny Long Island Concert Orchestra w Nowym Jorku jest regularnie zapraszany do dyrygowania takimi zespołami orkiestrowymi jak Londyńska Orkiestra Symfoniczna, Narodowa Orkiestra Symfoniczna RAI w Turynie, Orkiestra Symfoniczna w Mediolanie, Sycylijska Orkiestra Symfoniczna, Teatro Petruzzelli w Bari, Teatro Lirico w Cagliari, Orkiestra Filharmoniczna Marche, Węgierska Państwowa Orkiestra Symfoniczna, Orkiestra Padwy i Veneto, Italian Virtuosi, Orkiestra Kameralna im. Mendelssohna, Orkiestra Symfoniczna Savaria, Orkiestra Serbskiego Teatru Narodowego, Włoska Orkiestra Operowa FOI (Festival Verdi, Teatro Regio di Parma).

Jego debiut w styczniu 2019 roku na czele Narodowej Orkiestry Symfonicznej RAI, ze słynną pianistką Marthą Argerich jako solistką, spotkał się z dużym uznaniem publiczności i krytyków i był transmitowany w telewizji narodowej RAI5 (obecnie dostępny na kanale RaiPlay).

Maestro Fagone, aktywny również na polu operowym, poprowadził inscenizację opery Mozarta Così fan tutte w Kammeroper w Monachium, a w 2019 roku został zaproszony do poprowadzenia koncertu galowego „Fuoco di Goia" w ramach Festiwalu im. Verdiego w Parmie, gdzie współdzielił scenę z takimi śpiewakami jak M. Pertusi, F. Cedolins, A. Chiuri i V. Stoyanov. W sezonie koncertowym 2024/2025 czekają go debiuty na deskach prestiżowych ośrodków muzycznych, takich jak Teatro Carlo Felice w Genui, Orkiestra Szwajcarii Włoskiej, i in. Ponadto, w 2024 roku ma już w planach kolejne nagrania wraz z London Symphony Orchestra, tym razem w całości poświęcone Siergiejowi Rachmaninowowi.

Po ukończeniu studiów kontrabasowych oddał się studiowaniu dyrygentury orkiestrowej w Szkole Muzycznej im. Claudio Abbado w Mediolanie oraz pod kierunkiem Daniele Agimana (Parma Academy) w zakresie repertuaru operowego. Ukończył szkolenie u legendarnego Mo Jormy Panuli w Helsinkach, co zainspirowało go do kontynuowania kariery. W tym samym czasie pogłębiał swoje studia kompozytorskie pod kierunkiem Jorge Bosso i Ivo Antogniniego.

Podczas studiów miał również okazję poznać technikę wielkiego rosyjskiego nauczyciela dyrygentury Ilyi Musina za pośrednictwem jego uczniów Alima Shacka i Semyona Bychkova, których występy śledził w Hiszpanii i Czechach; miał też wgląd w kilka produkcji włoskiego maestro Fabio Luisi.

Artysta ma w swoim dorobku nagrania dla wytwórni EMI, Deutsche Grammophon, Warner, Stradivarius i Da Vinci, a wśród ostatnio wydanych płyt, to jego najnowszy projekt przykuł szczególną uwagę krytyków muzycznych: ASPIRE, album wydany przez Musica Solis, z udziałem Maestro na czele Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. fot. Roberto Ricci, Teatro Regio Parma

Inni o nim:

„Enrico Fagone jest niezwykłym muzykiem!" Martha Argerich

„Enrico Fagone posiada naturalną umiejętność muzycznego podchodzenia do wszystkiego, czym dyryguje. Jego charyzmatyczna osobowość czyni go interesującym dyrygentem!" Jorma Panula

Yo OTAHARA – urodziła się w 1994 roku w Tokio (Japonia), gdzie rozpoczęła studia i dała się zauważyć dzięki swoim umiejętnościom wokalnym i interpretacyjnym. Po ukończeniu studiów wokalnych w Japonii wybrała Włochy, aby tam doskonalić swoje umiejętności. Tak rozpoczęła się jej przygoda z bel canto.

Studia pod kierunkiem Franceski Ziveri w Konserwatorium im. A. Boito w Parmie ukończyła z wyróżnieniem, uzyskując najwyższe możliwe oceny, a jej umiejętności wokalne i prezencja sceniczna zostały tak bardzo docenione podczas przesłuchań, w których uczestniczyła, że zaproponowano jej partię Violetty w produkcji opery La Traviata w tokijskim Suntory Hall.

Była uczestniczką Akademii AMO przy Teatro Coccia w Novarze oraz uczennicą Paoletty Marrocu. Zadebiutowała we Włoszech w roli Inez (Il Trovatore), a jej niezwykły rozwój techniczny i wrażliwość artystyczna zaowocowały powierzeniem jej debiutanckiej roli Abigaille w Nabucco G. Verdiego na deskach Arena di Sordevolo, gdzie osiągnęła ogromny sukces w oczach krytyków i publiczności.

Obecnie artystka studiuje pod kierunkiem Christiana Frattimy, będąc uczestniczką jego akademii operowej i prowadzonych przez niego kursów mistrzowskich. Podczas Festiwalu Pucciniego w 2023 roku wcieliła się w rolę Cio-Cio-San z opery Madama Butterfly, a w 2024 roku zadebiutuje w tej samej roli w Teatro Coccia w Novarze. Yo Otahara wykonuje również repertuar barokowy (zadebiutowała jako Druga Dama w operze Dydona i Eneasz) i współczesny (Un bullo in Maschera Federico Gony, Paganini non repete Claudio Scannaviniego).

fot. Tamara Černá

Mert SÜNGÜ - turecki tenor, urodzony w Stambule, studiował w Konserwatorium Mimar, na Uniwersytecie Sinan w swoim rodzinnym mieście oraz w Scuola dell'Opera Italiana w Bolonii. W ostatnich latach zasłynął w repertuarze bel canto i jako odtwórca dzieł W.A. Mozarta.

W sezonie 2023/24 wystąpił jako Ernesto w Don Pasquale G. Donizettiego w Chile National Opera, a następnie jako Tebaldo w I Capuleti e i Montecchi V. Belliniego w Teatro Massimo w Palermo, jako Eisenstein w Zemście nietoperza J. Straussa w Bolonii, jako Cassio w Otello G. Verdiego w Wiesbaden oraz w tytułowej roli w Roberto Devereux G. Donizettiego w Genewie.

Do najważniejszych wydarzeń ostatnich sezonów należy debiut w roli Raoula w Hugenotach G. Meyerbeera w Grand Theatre de Geneve oraz debiut w przedstawieniu Moise et Pharaon G. Rossiniego na festiwalu w Aix-en-Provence. Śpiewał rolę Alfreda w Zemście nietoperza J. Straussa w Deutsche Oper w Berlinie i Semperoper Dresden, partię Gennara w Lukrecji Borgii G. Donizettiego w Tuluzie, rolę Hrabiego Almavivy w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego w Dreźnie, Stuttgarcie, Bari i Rzymie. Ma również w repertuarze partię Tamina w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta, a także partię Lindoro w operze Włoszka w Algierze G. Rossiniego, którą wykonywał m.in. w Sassari, partię Nemorina w Napoju miłosnym G. Donizettiego, jako Libenskof w operze Podróż do Reims G. Rossiniego w Rzymie i w teatrze Bolszoj w Moskwie, jako Percy w operze Anna Boleyn G. Donizettiego w Teatro Filarmonico w Weronie oraz jako Norfolk w operze Elżbieta, królowa Anglii G. Rossiniego na Festiwalu Rossiniego w Bad Wildbad.

W ostatnich latach artysta współpracował z wieloma znakomitymi dyrygentami, takimi jak Fabio Luisi, Nello Santi, Christian Thielemann, Massimo Zanetti, Donato Renzetti, Michele Mariotti, Gianluigi Gelmetti, Diego Fasolis, Peter Schneider, Julia Jones, Alexander Joel, a także Lorenzo Viotti i Omera Meira Wellbera.

Stale doskonali swoją technikę wokalną uczestnicząc w kursach mistrzowskich pod okiem wielkich znakomitości, takich jak Maura Trombetta, George Shirley, Luciana Serra, Stefania Bonfadelli, Sonia Prina, Alfonso Antoniozzi i Raul Gimenez, a także Stefano Giannini, Dolora Zajick, Rudolf Piernay, Edith Wiens i Francisco Araiza.

fot. Clarissa Lapolla

Partner festiwalu