Wykonawcy:

Repertuar:

Gioachino Rossini – Hrabia Ory (wersja sceniczna)

Zakup biletów na stronie: https://opera.krakow.pl

Niemoralna propozycja

Świecką sztukę średniowieczną kojarzymy zazwyczaj z poważną, powściągliwą tematyką – lirycznymi pieśniami o miłości, śpiewanymi przy wtórze lutni przez natchnionych trubadurów i truwerów. Tymczasem była ona często pełna lubieżnych, bezpruderyjnych motywów, entuzjastycznie witanych przez odbiorców i potępianych za brak moralności przez papieży. Eugène Scribe i Charles-Gaspard Delestre-Poirso, autorzy wodewilu będącego pierwowzorem opery Gioacchina Rossiniego Hrabia Ory, oparli go na średniowiecznej, pikardyjskiej balladzie. Jej rubaszne elementy zaskakują nas dziś swoją śmiałością. Naszpikowany pikantnym humorem wodewil, wystawiony w 1816 roku w Paryżu, opowiadał o pewnym szlachetnie urodzonym bezwstydniku i towarzyszących mu rycerzach, którzy przebrani za zakonnice uwiedli łatwowierne mniszki. Dziewięć miesięcy później kobiety urodziły dzieci, a święty klasztor został na wieki zbezczeszczony.

Rossini postanowił wybrać nieco delikatniejszą wersję starofrancuskiej legendy, choć libretto opery napisali również Scribe i Delestre-Poirso. Powstała błyskotliwa, dwuaktowa komedia pomyłek, w której tytułowy hrabia Ory jest co prawda kobieciarzem, ale nie pozbawionym skrupułów, a jego podboje nie zawsze kończą się sukcesem. Akcja rozgrywa się podczas wypraw krzyżowych, około 1200 roku. Ory postanawia rozkochać w sobie słynącą z urody cnotliwą Adelę, hrabinę de Formentiers. Mężczyźni z jej zamku wyruszyli na wyprawę do Ziemi Świętej, hrabina wydaje się więc zupełnie bezbronna… Tytułowy bohater opery podstępnie przywdziewa szaty pustelnika, a potem skromnej zakonnicy, byle tylko dotrzeć w pobliże Adeli i złożyć jej niemoralną propozycję. Po całej serii zabawnych wydarzeń, oczywiście zakrapianej wybornym winem z zamkowej piwniczki, hrabia zostaje zdemaskowany. Ośmieszony Ory musi ratować się ucieczką, gdy powraca obrońca cnoty Adeli i jednocześnie prawowity właściciel prawie pustej piwniczki z winami, który może okazać się zupełnie pozbawiony poczucia humoru…

Hrabiego Ory Rossini skomponował dla sceny paryskiej, spędzając wakacje w wiejskiej rezydencji swojego przyjaciela – bogatego bankiera i jednocześnie zagorzałego melomana Alejandra Aguado. Partyturę dzieła ukończył w ciągu zaledwie piętnastu dni. Kompozytor był znany z bardzo szybkiego tempa tworzenia (pisał pięć lub sześć oper rocznie), co wzmagało ryzyko pomyłek. Anegdota głosiła, że na ten zarzut odpowiedział kiedyś z rozbrajającą szczerością: „Mam przeważnie sześć tygodni na napisanie opery. Te sześć tygodni dzielę tak, że przez pierwsze cztery oddaję się swoim ulubionym rozrywkom, później przychodzi mi na myśl parę tematów muzycznych, a następnie przez ostatnie dwanaście dni codziennie piszę jedną arię, jeden duet, jeden tercet i co tam jeszcze trzeba do opery. Wieczorem idę na próbę. Czy przy tym galopie twórczym mogę zauważyć błędy w partyturach?”.

Do Paryża Gioachino przyjechał otrzymawszy nominację na dyrektora Théâtre Italien, choć Karol X w dowód uznania po sukcesie Oblężenia Koryntu zwolnił go z obowiązków kierowania tą instytucją, pozostawiając dyrektorską gażę. Jednocześnie władca mianował go kompozytorem królewskim oraz głównym inspektorem do spraw śpiewu w całym kraju (w 1830 roku obydwa urzędy Rossiniemu odebrano, ale rezolutny Gioachino nie dał tak łatwo za wygraną i poszedł z tym do sądu – po wygranym procesie otrzymał roczną pensję w wysokości sześciu tysięcy franków). Plotka głosiła, że duży wpływ na wybór przez kompozytora miejsca zamieszkania miało jego zamiłowanie do francuskiej kuchni. Przebywając już w Paryżu, szybko zaprzyjaźnił się podobno z niejakim panem Lavignac, który codziennie dostarczał mu pyszne sardynki, łowione w Zatoce Biskajskiej. Pewnego razu, odbierając jak zwykle sporą porcję ryb, kompozytor poprosił zdziwionego Lavignaca, by ten nie przynosił mu sardynek w sobotę. Na pytanie o powód tak zaskakującej decyzji, wyjaśnił, że w soboty zaprasza zazwyczaj na śniadanie kilku przyjaciół i musiałby podzielić się z nimi swoim ulubionym smakołykiem.

Ostatecznie Rossini objął funkcję doradcy artystycznego Opery Paryskiej. Premiera Hrabiego Ory w sierpniu 1828 roku zakończyła się ogromnym triumfem i przez kilkadziesiąt lat dzieło regularnie gościło na deskach teatrów. Sceptycy zarzucali co prawda kompozytorowi, że muzyka tej opery jest w znacznej mierze kopią wcześniejszej Podróży do Reims. Rzeczywiście, była to prawda. Kiedy Scribe wręczył Rossiniemu swój rękopis, Gioachino już wtedy wiedział, że przeniesie do nowej kompozycji fragmenty z poprzedniej opery i żartował sobie: „Tak się wczułem w pańską komedię, że większą część muzyki napisałem przed zapoznaniem się z librettem”. To dlatego właśnie niektórzy złośliwi krytycy twierdzili, że wystarczy wysłuchać jednej opery Rossiniego, by od razu poznać jego wszystkie dzieła…

Niedostępna dla szerokiej publiczności premiera Podróży do Reims, wystawionej z okazji koronacji Karola X, była pierwszym prawykonaniem utworu Rossiniego we Francji. Jak głosiła plotka, kompozytor zrezygnował wówczas z honorarium w zamian za otrzymanie niezwykłego prezentu – pięknego serwisu ze słynnej porcelany z Sèvre. Gioachino był sybarytą. Słynął z dobrego apetytu, lubił dobrze zjeść i dużo wypić, korzystając przy tym z eleganckiej zastawy. Zaproszony kiedyś na uroczysty bankiet, zorganizowany zresztą ku jego czci, nie mógł się doczekać momentu siadania do stołu. Tymczasem trwały długie przemówienia organizatorów imprezy, uniemożliwiające Rossiniemu rozpoczęcie biesiady. Zniecierpliwiony kompozytor chwycił wreszcie arkusz papieru i zaczął na nim nerwowo coś notować. Zapytany przez sąsiadkę, czy zapisuje tekst przemówienia, czy może szkicuje nową kompozycję, odpowiedział, że według niego zaproszenie na bankiet, na którym nie można niczego zjeść, jest niemoralne i że spisuje testament, bo nie wie, czy uda mu się dotrwać do pierwszego dania.

Wydawca Eugène Troupenas kupił partyturę Hrabiego Ory za zawrotną wówczas kwotę szesnastu tysięcy franków, a kiedy dwa lata po francuskiej premierze opera zawitała do Warszawy, Fryderyk Chopin w liście do Tytusa Woyciechowskiego pisał: „Hrabia Ory ładny, szczególnie instrumentowanie i chóry. Finał pierwszego aktu piękny”. Hector Berlioz uznał Hrabiego za jedno z najlepszych dzieło Rossiniego, argumentując, że samo trio z drugiego aktu zawiera wystarczającą ilość wspaniałej muzyki, aby wypełnić dwie lub nawet trzy opery. „Cóż za bogactwo muzyczne!” – zachwycał się Berlioz – „Bogactwo przemyślanych akordów… Godne podziwu efekty orkiestrowe i dramatyczne zamierzenia, które w pełni się powiodły… Moim zdaniem arcydzieło!”.

„Na pytanie, czy utwór ten odbiega od stylu autora, odpowiadamy: nie!” – pisano także we francuskiej prasie – „Jest to ciągle Rossini, ale Rossini o jeszcze bardziej wysubtelnionym dowcipie i kompozytor doskonale świadomy swoich środków!”. Hrabia Ory miał być finałem pewnej epoki, a jednocześnie zapowiedzią czegoś nowego, objawienia porównywalnego do dzieł Giacoma Meyerbeera i Daniela Aubera. Tytuł ten ostatecznie zakończył długą serię oper maestra utrzymanych w podobnym, starym stylu. Nadchodziło nowe. W 1829 roku Gioachino podpisał kontrakt na dalszą współpracę z paryską Operą, dla której postanowił sięgnąć po historię o legendarnym łuczniku Wilhelmie Tellu i stworzyć swoje ostatnie, wielkie dzieło sceniczne.

Dorota Staszkiewicz

Jochen SCHÖNLEBER - niemiecki reżyser operowy i publicysta. Ukończył studia humanistyczne na Uniwersytecie Eberharda Karlsa w Tybindze. W latach 1985–1986 asystował Jurijowi Ljubimowowi w Staatsoper w Stuttgarcie i Karlsruhe. Od 1987 do 1993 pełnił funkcję Dyrektora Artystycznego Theaterkeller Sindelfingen. Od tego czasu aktywnie zajmuje się reżyserią. Realizował m.in. takie przedstawienia, jak Kassandra (1988), Weiße Rose (1989), Maria Stuart (1990) i Das letzte Band (1991).

Od 1992 Schönleber jest Dyrektorem Artystycznym festiwalu Rossini in Wildbad. Od 2004 roku jest również Dyrektorem Akademii BelCanto. W Bad Wildbad reżyserował m.in. Edipo a Colono (1992), Semiramide (2005) i Il barbiere di Siviglia (2023). W 2017 roku w Tybindze zrealizował współczesną premierę Il cacciatore deluso Jommelliego, która została również wydana na DVD.

fot. Magdalena Kiwior

Antonino FOGLIANI – od 2017 roku jest pierwszym dyrygentem gościnnym Deutsche Oper am Rhein, a od 2012 roku dyrektorem muzycznym Belcanto Opera Festival. Rossini in Wildabad. Dzięki swojemu talentowi szybko dał się poznać na międzynarodowej scenie jako jeden z najbardziej cenionych muzyków swojego pokolenia.

Absolwent dyscyplin muzycznych na Uniwersytecie w Bolonii, fortepianu w bolońskim Konserwatorium i dyrygentury w Konserwatorium w Mediolanie.

Kształcił się w Accademia Musicale Chigiana w Sienie pod okiem Franco Donadoniego i Ennio Morricone. Spotkanie z Gianluigi Gelmetti w 1997 roku stanowiło punkt zwrotny w jego karierze dyrygenckiej, gdyż od tego czasu mógł śledzić liczne produkcje i koncerty jako asystent.

Po udanym debiucie na Rossini Opera Festival w Pesaro, który odbył się w 2001 roku (Podróż do Reims G. Rossiniego), wspiął się na podium najważniejszych oper świata i kilku prestiżowych orkiestr, takich jak Orchestra Nazionale dell’Accademia di Santa Cecilia, Orkiestra Filharmonii Monte-Carlo, Düsseldorfer Symphoniker, Gürzenich-Orchester Köln, Neue Philharmonie-Westfalen w Westfalenpark w Dortmundzie, Orkiestra Państwowej Filharmonii w Moskwie i Württembergische Philharmonie w Reutlingen.

Liczne produkcje zarówno rzadkich jak i najbardziej znanych tytułów, które poprowadził w poprzednich sezonach, zdobyły uznanie krytyków i zostały ciepło przyjęte przez publiczność. Do ostatnich sukcesów Antonino Foglianiego należą inscenizacje Marii Stuardy G. Donizettiego w Teatro alla Scala, Don Pasquale Donizettiego, Amica P. Mascagniego i Mojżesz w Egipcie Rossiniego w Teatro dell’Opera w Rzymie, Oberto, Conte di San Bonifacio i Otello G. Verdiego w Teatro Filarmonico w Weronie, Cyrulik sewilski Rossiniego w La Fenice w Wenecji, Rigoletto Verdiego i Turek we Włoszech Rossiniego w San Carlo w Neapolu, Turandot G. Pucciniego w Bolszoj w Moskwie, Otello i Il Signor Bruschino Rossiniego i La sposa di Messina N. Vaccai na festiwalu Rossini in Wildbad, Łucja z Lamermooru Donizettiego w Teatrze Donizetti Bergamo i Bayerische Staatsoper, Carmen G. Bizeta na Bregenzer Festspiele oraz w Semperoper w Dreźnie, Tosca Pucciniego w Verona Arena i w Operze we Frankfurcie.

W nadchodzących sezonach poprowadzi kilka nowych produkcji, jak m.in. Purytanie V. Belliniego i Cyganeria Pucciniego w Düsseldorfie i Duisburgu, Trubadur Verdiego w Lipsku, Opowieści Hoffmanna J. Offenbacha i Dziewica z jeziora Rossiniego w Zurychu, Cyrulik sewilski w Covent Garden w Londynie. Jego dyskografia obejmuje między innymi Ugo, Conte di Parigi Donizettiego (Dynamic), Il marito disperato D. Cimarosy (Bongiovanni), Stabat Mater, Cyrus w Babilonii, Mojżesz w Egipcie, Semiramida, Wilhelm Tell i Otello Rossiniego, La sposa di Messina autorstwa Vaccaj (Naxos), Łucja z Lamermooru (Dynamic DVD), Maria Stuarda (DVD Arthaus Musik).

Jest profesorem dyrygentury orkiestrowej w Conservatorio di Musica Alessandro Scarlatti w Palermo. W 2018 roku Prezydent Sergio Mattarella nadał mu honorowy tytuł Ufficiale dell’Ordine „za zasługi dla Republiki Włoskiej”.

fot. Victor Pavlenko

Patrick KABONGO – obywatel Francji urodzony w Kongo, był entuzjastą śpiewu od wczesnego dzieciństwa. Podczas magisterskich studiów inżynierskich z pasją ćwiczył śpiew chóralny. Po wykonaniu Requiem Mozarta w Kinszasie otrzymał stypendium umożliwiające podjęcie studiów wokalnych w Królewskim Konserwatorium w Brukseli. Jego marzenie powoli zaczęło się ziszczać.

W 2009 roku zadebiutował na scenie w L'incoronazione di Poppea wraz z zespołem Scherzi Musicali. Od 2010 do 2012 roku był członkiem grupy młodych śpiewaków Opéra de Rouen Haute-Normandie. W 2013 roku był członkiem Académie de l'Opéra Comique w Paryżu.

Nie ma wątpliwości, że odnalazł swoją drogę, ale jego prawdziwy głos nie ujawnił jeszcze całego swojego potencjału. Podążając za radami swojego nauczyciela Bertranda Halary'ego, artysta pracuje obecnie nad wyższym i lżejszym repertuarem i zaznacza swoje miejsce jako prawdziwy tenor rodem z dzieł Rossiniego. I tak w 2012 roku z sukcesem zadebiutował w tytułowej roli w Le Comte Ory u boku Ensemble Matheus oraz Jeana-Christophe’a Spinosi. W kolejnym roku wystąpił w Norfolk w Elżbiecie, królowej Anglii Rossiniego, ponownie z towarzyszeniem Ensemble Matheus.

W latach 2015-2017 był członkiem Accademia del Maggio Musicale we Florencji, gdzie pogłębiał swój repertuar belcanto. Od tego czasu występował w na deskach Teatro Maggio Musicale we Florencji (Lindoro w L'italiana in Algeri), Teatro Massimo w Palermo (Nemorino w L'elisir d'amore), Teatro Olimpico w Vicenzie (L'inganno felice Rossiniego), Teatro Lirico di Cagliari (Elvino w La Sonnambula), w Oman Opera (Almaviva w Cyruliku sewilskim), w Opéra du Rhin i w Operze Kolońskiej (Barkouf Offenbacha), w Metz Opera (Don Pasquale, Le Comte Ory, Un chapeau de paille d'Italie Roty), w Opera de Tours (L'italiana in Algeri i Cyrulik sewilski), w Operze Nicejskiej (La Dame Blanche Boieldieu), w Operze w Klagenfurcie (Cyrulik sewilski) oraz w ramach Festiwalu „Rossini in Wildbad” (L'equivoco stravagante, Moïse et Pharaon, Tancredi, Armida, Ermione).

W ostatnich dwóch sezonach zadebiutował w Opéra de Québec, Irlandzkiej Operze Narodowej (Ernesto w Don Pasquale) oraz w MusikTheater an der Wien (Les Martyrs Donizettiego). Występował również w Opéra d'Avignon (Il turco in Italia), podczas Festiwalu Donizettiego w Bergamo (francuska wersja Łucji z Lammermooru), w ramach SWR Festival w Schwetzingen (Zemira e Azor Grétry'ego, wersja włoska), w Teatrze w Mannheim (La Resurrezione Handla), w Theater Krefeld und Mönchengladbach (Il viaggio a Reims) i Deutsche Oper am Rhein (La Cenerentola).

Wśród nadchodzących projektów Patricka Kabongo znajduje się debiutancki występ w Operze Lipskiej (La Cenerentola) i powrót na festiwal „Rossini in Wildbad" (Le Comte Ory Rossiniego), a także na deski Teatro Maggio Musicale Fiorentino we Florencji (La Cenerentola).

fot. David Morganti

Sofia MCHEDLISHVILI – gruzińska sopranistka, po ukończeniu studiów w Konserwatorium w Tbilisi podjęła dalszą naukę w Akademii La Scala w latach 2013-2015, a następnie zadebiutowała na deskach Teatro alla Scala w partii Clorindy w La Cenerentola. Wyśpiewała również takie role jak Sandrina w La finta giardiniera w Opera Rennes, Mercedes w Carmen w Teatro alla Scala, Hrabina de Folleville w Il Viaggio a Reims podczas Festiwalu Rossiniego w Pesaro. W ramach Festiwalu Rossini in Wildbad wykonała partie Follebille oraz Lisinga w Demetrio e Polibio, uczestnicząc także w nagraniach płyt CD. Wykonała także partię Królowej Nocy w Czarodziejskim flecie na deskach Teatro Filarmonico oraz Gertnerplatz Theatre oraz parię Adiny w L’Elisir d’amore na deskach Opery w Tbilisi. Artystka ma w swoim dorobku także inne ważne partie, takie jak Lucia w Lucia di Lammermoor, Gilda w Rigoletto czy Amenaide w Tancredi, z którymi wystąpiła w teatrach operowych w całych Włoszech. Zadebiutowała w Opera de Saint-Carlesse w La gazza ladra jako Ninnetta, a w Wigmore Hall w Londynie wystąpiła z recitalem. Z powodzeniem zadebiutowała w roli Musetty w La boheme w Hyogo Performing Art Center w Japonii. Otrzymała wiele różnych nagród, w tym drugą nagrodę w Międzynarodowym Konkursie „Opera Crown”. W minionym roku wykonała Il vero omaggio Rossiniego pod dyrekcją M. Antonio Foglianiego w Krakowie oraz w Wildbad.         

fot. Kikala Studio

Camilla Carol FARIAS – ukończyła z wyróżnieniem studia w zakresie śpiewu operowego w Konserwatorium im. Giuseppe Martucciego w Salerno. W 2019 roku zadebiutowała w solowej partii altu w Requiem W. A. Mozarta na Festiwalu w Ravello pod batutą Nicoli Samale, z którym później zadebiutowała w Teatro Verdi w Salerno w roli Olgi w Wesołej wdówce F. Lehara pod kierownictwem artystycznym Daniela Orena. W 2020 roku współpracowała z zespołem Nuova Orchestra Scarlatti podczas finałowego wydarzenia Festiwalu Muzyki i Kultury pod dyrekcją Francesco Ivana Ciampy. W 2021 roku zadebiutowała w Teatro dei Rozzi w Sienie w L'occasione fa il ladro G. Rossiniego w partii Ernestiny z towarzyszeniem orkiestry Senzaspine pod dyrekcją Nicolò Jacopo Suppy i kierownictwem artystycznym Daniele Gatti. W tym samym roku współpracowała z Fondazione Pietà de'Turchini przy prawykonaniu Mszy Carolus Sextus A. Ragazziego. W 2022 roku wystąpiła w siedzibie Ambasady Włoch w Kuwejcie w reprezentacji włoskich młodych talentów podczas obchodów Święta Narodowego, we współpracy z Chigiana Academy. W lipcu 2022 roku zadebiutowała w roli Marianny w Il signor Bruschino G. Rossiniego na deskach Teatro dei Rinnovati w Sienie pod batutą Nicolò Jacopo Suppy i kierownictwem artystycznym Daniele Gatti. W maju 2023 roku zadebiutowała rolą Lucilli w produkcji La Scala di Seta G. Rossiniego wystawianej w Teatro Comunale w Bolonii pod batutą Luciano Acocelli. W czerwcu 2023 roku ponownie wcieliła się w rolę Marianny w Il signor Bruschino G. Rossiniego, debiutując w Royal Opera Festival na deskach Filharmonii Krakowskiej, we współpracy z Festiwalem Rossini in Wildbad, pod batutą José Miguela Péreza Sierry i pod kierownictwem Jochena Schönlebera. W lipcu 2023 roku zadebiutowała w partii Zarele w pierwszym współczesnym wykonaniu Gli Arabi nelle Gallie G. Paciniego w ramach Royal Opera Festival w Krakowie, we współpracy z Festiwalem Rossini in Wildbad, pod dyrekcją Marco Alibrando. W lipcu 2023 roku zadebiutowała w Kurtheatre w Bad Wildbad na festiwalu Rossini in Wildbad w wyżej wymienionych produkcjach. Również w lipcu 2023 roku zdobyła Międzynarodową Nagrodę BelCanto 2023. W październiku 2023 roku zadebiutowała w partii Clariny w La cambiale di matrimonio G. Rossiniego na deskach Teatro degli Animosi w Carrarze, we Włoszech, pod dyrekcją Davide Girolimetto i Arturo del Bo oraz w reżyserii Daniele Piscopo. W styczniu 2024 roku zadebiutowała rolą Zerliny w Don Giovannim W. A. Mozarta w Teatro Rasi w Rawennie pod dyrekcją Carlo Argellego.

fot. Jakub Hrab

Fabio CAPITANUCCI – wieku 23 lat wygrywał konkurs Teatro Lirico Sperimentale di Spoleto, a w latach 1999-2001 dostał się do Accademia di Perfezionamento przy Teatro alla Scala.

Od 1999 roku jest stałym gościem Teatro alla Scala w Mediolanie, gdzie zadebiutował jako Marcello w Cyganerii, Kawaler Belfiore w Un giorno di regno, Sharpless w Madama Butterfly, Lescaut w Manon Masseneta, Guglielmo w Così fan tutte. Przez lata w tym samym teatrze śpiewał także w Łucji z Lammermoor, Les Troyens, Il viaggio a Reims i Weselu Figara.

Ma w swoim dorobku występy w wielu najważniejszych teatrach włoskich, europejskich i międzynarodowych: L'elisir d'amore we Florencji, Paryżu, Frankfurcie, Monachium, Walencji, Rzymie, Londynie, Madrycie, Turynie; La Bohème w Genui, Dreźnie, Madrycie, na deskach Areny w Weronie, w Stresie, Turynie, w Royal Opera House w Londynie, w nowojorskiej Metropolitan Opera i w Tokio; Le nozze di Figaro w Turynie, Madrycie, Wiedniu, Palermo i Dreźnie; Madama Butterfly w Palermo, w Teatro Liceu w Barcelonie i w Dreźnie; Kandyd w Genui; Roberto Devereux w Pampelunie, Marsylii i Monachium; Così fan tutte w Hamburgu, Genui i Rieti; Łucja z Lammermooru w Marsylii, Turynie, Monachium i w nowojorskiej MET; Don Pasquale we Florencji, Genui i Florida Grand Opera w Miami; La Cenerentola w Barcelonie i Dreźnie; Cyrulik sewilski w Dreźnie, Lozannie, Palermo, Budapeszcie, Hamburgu i w Bayerische Staatsoper w Monachium; La Traviata w Wiener Staatsoper, Turynie i Monachium; Falstaff w Wiedniu, Dreźnie, La Scali i Monte Carlo; Les Troyens w Londynie i La Scali; Linda di Chamounix w Liceu w Barcelonie; Il Pirata w Marsylii; I Puritani w La Coruña i Madrycie, Il viaggio a Reims i La Vedova allegra w Genui, Maria Stuarda w Monte Carlo, Pagliacci w Melbourne.

Poza rolami operowymi, jego repertuar obejmuje również muzykę sakralną i symfoniczną, m.in. La Cena del Signore Perosiego i Carmina burana Orffa. Ma na swoim koncie nagrania utworów takich jak Madama Butterfly (CD) dla wytwórni EMI Classics, pod dyrekcją maestro Pappano, Gina F. Cilei (CD) dla Bongiovanni, Cyganeria (DVD) dla wytwórni Opus Arte, La cambiale di matrimonio (CD) dla Dynamic, I Medici Leoncavalla (CD) i Fedora nakładem Deutsche Grammophon.

Wśród jego niedawnych i nadchodzących angaży znajdują się: Cyrulik sewilski w Londynie, Wiedniu, Palma de Mallorca, Berlinie, Glyndebourne i Florencji, Linda di Chamounix, Lo sposo di tre e marito di nessuna, Le nozze di Figaro we Florencji, Don Giovanni, Madama Butterfly i Les pêcheurs de perles w Turynie, La Cenerentola w Rzymie, Cardiff i Sassari, L'elisir d'amore w Barcelonie, Bari i Trapani, Il viaggio a Reims w Walencji, Don Giovanni w Teatro alla Scala, La gazza ladra i Cublai, gran kan de' Tartari w Theater An der Wien, a także Il turco in Italia w Teatro Colon w Buenos Aires i w Glyndebourne.

fot. Rosellina Garbo

Diana HALLER – chorwacka mezzosopranistka o włoskich korzeniach studiowała w Konserwatorium im. Giuseppe Tartiniego w Trieście, w Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie oraz w Staatliche Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie pod kierunkiem Dunji Vejzović. Nadal szkoli się u Brigitte Fassbaender.

Po roku spędzonym w studiu operowym Opery Państwowej w Stuttgarcie, Diana Haller została najmłodszą członkinią tego zespołu w sezonie artystycznym 2010/2011 i od tego czasu wyśpiewała takie partie jak Cherubin/Le nozze di Figaro, Ruggiero/Alcina, Orlofsky/Die Fledermaus, Rosina/Il barbiere di Siviglia, Angelina/La Cenerentola i Dorabella/Così fan tutte. Występowała gościnnie w ramach London Handel Festival w tytułowej roli w Siroe, re di Persia Hassego, jako Alberto w Il noce di Benevento Giuseppe Balducciego podczas festiwalu Rossini in Wildbad (gdzie otrzymała prestiżową Międzynarodową Nagrodę Belcanto) oraz jako Ruggiero w Operze Kolońskiej i Semperoper w Dreźnie.

W 2014 roku zaśpiewała partię Rosiny w Teatrze Narodowym w Zagrzebiu oraz gościnnie wykonywała partie Angeliny i Rosiny w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Podczas festiwalu w Salzburgu wystąpiła w Il Trovatore Verdiego jako Ines u boku Anny Netrebko i Placido Domingo. W 2015 roku ponownie wystąpiła w roli Ines na Festiwalu w Salzburgu, wcieliła się w tytułowe role żeńskie w Dydonie i Eneaszu Purcella podczas Festiwalu w Osor oraz w Kopciuszku Rossiniego w Gärtnerplatztheater w Monachium, a także wystąpiła z recitalem pieśni w Wiedniu. W 2016 roku zaśpiewała tytułową rolę w operze Händla Giulio Cesare in Egitto w Chorwacji i zadebiutowała jako Enrichetta di Francia w I Puritani Belliniego w Operze w Zurychu i Operze Państwowej w Stuttgarcie. W 2017 roku wyśpiewała tytułową rolę w nowej produkcji Ariodante Händla w Operze Państwowej w Stuttgarcie, tytułową rolę w Giulio Cesare Händla w Lublanie (Słowenia), partię Rosiny w Splicie (Chorwacja) i Hansel w nowej produkcji Hansel und Gretel Kirilla Serebrennikova. W 2018 roku zadebiutowała w mediolańskiej La Scali w nowej produkcji Francesca da Rimini Zandonaia jako Altichiara, a także jako Adalgisa w Normie Belliniego w Rijece.

W sezonie 2018/2019 można ją było usłyszeć w roli Kompozytora w Ariadnie na Naxos Richarda Straussa w Operze Państwowej w Stuttgarcie i Filharmonii Kolońskiej, w partii Adalgisy w Operze w Rijece i Operze Państwowej w Stuttgarcie, a także w roli Rosiny w Semperoper Dresden. W Maggio Fiorentino zaśpiewała VIII Symfonię Mahlera pod batutą Fabio Luisiego; tę samą symfonię wykonała na Festiwalu w Bregencji pod batutą Kirilla Petrenki oraz zadebiutowała jako Tankred w operze Rossiniego o tym samym tytule (Festiwal Rossini in Wildbad). W sezonie 2019/2020 zadebiutowała w ramach Schubertiade Hohenems, wyśpiewała partię Adalgisy w nowej produkcji w Staatsoper Hamburg oraz partię Cherubina w nowym spektaklu w Staatsoper Stuttgart. W sezonie 2020/2021 zaśpiewała partię Ruggiero w Alcinie Händla w Opéra de Strasbourg. Wykonała również tytułową partię Giulio Cesare w operze Händla podczas Festiwalu Operowego w Savonlinnie oraz w Operze w Rijece w Chorwacji, gdzie zaśpiewała również Requiem Verdiego. Artystka odniosła szczególne sukcesy w dwóch rolach Straussa, Oktawiana w Der Rosenkavalier i Kompozytora w Ariadne auf Naxos, które wyśpiewała w Stuttgarcie, ale także w ramach występach koncertowych w Operze we Frankfurcie (Thomas Guggeis). Zadebiutowała w Theater an der Wien jako Pippo w nowej produkcji La gazza ladra. W sezonie 2022/2023 z powodzeniem zadebiutowała w roli Eboli/Don Carlo, a także świętowała swój powrót na deski Festiwalu w Bad Wildbad w partii Leodato/Gli arabi nelle Gallie. Sezon 2023/2024 obejmuje europejską trasę koncertową artystki z utworami Mendelssohna pod dyrekcją Jordiego Savalla, debiut w roli Joanny Seymour w nowej produkcji Anny Boleyn w Rijece, gdzie artystka wystąpi również w roli reżyserki, a następnie występy w roli księżniczki Eboli, tym razem w języku francuskim, oraz debiut śpiewaczki w partii Fricki w Das Rheingold.

Jako śpiewaczka koncertowa wykonywała m.in. Wielką Mszę C-moll i Requiem Mozarta pod batutą Philippe'a Herreweghe, a także śpiewała Requiem Schumanna i kantaty Bacha pod batutą Diego Fasolisa. Inne angaże objęły Lied von der Erde Mahlera w ramach Heidelberger Frühling, a także w Operze Państwowej w Stuttgarcie, Stabat Mater Rossiniego (Orkiestra Symfoniczna WDR) i Requiem Dvořaka w Filharmonii Kolońskiej, galę operową z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej NDR, Petite Messe Solennelle Rossiniego w amsterdamskim Concertgebouw, Dixit Dominus Händla z Orkiestrą Radiową w Zagrzebiu, galę muzyki Rossiniego wraz z Orkiestrą Symfoniczną w Zagrzebiu, a także dzieła Mahlera i Bernsteina u boku Orkiestry Symfonicznej w Ulm. W 2017 roku wykonała Wielką Mszę C-moll Mozarta wraz z Orkiestrą Symfoniczną MDR w Lipsku, Magdeburgu i Erfurcie oraz w Ludwigsburgu z Karlshöhe Kantorei. Wystąpiła z recitalem bel canto w Fellbach z Württembergische Philharmonie Reutlingen oraz wykonała Walpurgisnacht Mendelssohna w Schwäbisch Gmünd i w Wismarze podczas wieczoru galowego z udziałem orkiestry Komische Oper Berlin. Wykonała recitale dla Akademii Hugo Wolfa, Opery w Stuttgarcie, Eppan Lied Festival, w Meksyku, w Teatrze Narodowym w Rijece, w Wiedniu, Zagrzebiu, i in.

Jej dyskografia obejmuje utwory Händla i Bacha (Chor des Bayerischen Rundfunks /Concerto Köln), solowy album z pieśniami Schumanna i Wolfa oraz nagranie Fausta Gounoda (Siebel) dla wytwórni Universal Music, wydane w 2018 roku. W 2012 roku otrzymała pierwszą nagrodę w 8. Międzynarodowym Konkursie Pieśni Akademii Hugo Wolfa w Stuttgarcie. W 2013 roku Diana Haller została wybrana Młodą Śpiewaczką Roku w plebiscycie krytyków magazynu Opernwelt. W tym samym roku otrzymała nagrodę dla Młodego Muzyka Roku 2013, przyznawaną przez Zagrzebską Orkiestrę Symfoniczną, oraz nagrodę Ivo Vuljevica za wybitne osiągnięcia muzyczne, przyznawaną przez Jeunesses Musicales. Jest także honorową członkinią zespołu Chorwackiego Teatru Narodowego w Rijece. W 2019 roku otrzymała nagrodę Milka Trnina za wybitne osiągnięcia artystyczne. W 2020 roku wygrała 5. edycję konkursu Manhattan International Competition i otrzymała nagrodę Inge Borkh.

fot. Studio Pretzel

Yo OTAHARA – urodziła się w 1994 roku w Tokio (Japonia), gdzie rozpoczęła studia i dała się zauważyć dzięki swoim umiejętnościom wokalnym i interpretacyjnym. Po ukończeniu studiów wokalnych w Japonii wybrała Włochy, aby tam doskonalić swoje umiejętności. Tak rozpoczęła się jej przygoda z bel canto. 

Studia pod kierunkiem Franceski Ziveri w Konserwatorium im. A. Boito w Parmie ukończyła z wyróżnieniem, uzyskując najwyższe możliwe oceny, a jej umiejętności wokalne i prezencja sceniczna zostały tak bardzo docenione podczas przesłuchań, w których uczestniczyła, że zaproponowano jej partię Violetty w produkcji opery La Traviata w tokijskim Suntory Hall. 

Była uczestniczką Akademii AMO przy Teatro Coccia w Novarze oraz uczennicą Paoletty Marrocu. Zadebiutowała we Włoszech w roli Inez (Il Trovatore), a jej niezwykły rozwój techniczny i wrażliwość artystyczna zaowocowały powierzeniem jej debiutanckiej roli Abigaille w Nabucco G. Verdiego na deskach Arena di Sordevolo, gdzie osiągnęła ogromny sukces w oczach krytyków i publiczności.

Obecnie artystka studiuje pod kierunkiem Christiana Frattimy, będąc uczestniczką jego akademii operowej i prowadzonych przez niego kursów mistrzowskich. Podczas Festiwalu Pucciniego w 2023 roku wcieliła się w rolę Cio-Cio-San z opery Madama Butterfly, a w 2024 roku zadebiutuje w tej samej roli w Teatro Coccia w Novarze. Yo Otahara wykonuje również repertuar barokowy (zadebiutowała jako Druga Dama w operze Dydona i Eneasz) i współczesny (Un bullo in Maschera Federico Gony, Paganini non repete Claudio Scannaviniego).

fot. Tamara Černá

Nathanaël TAVERNIER – bas. Po ukończeniu studiów licencjackich na kierunku etnomuzykologia, francuski bas Nathanaël Tavernier studiował na studiach magisterskich w Genewie (pod kierunkiem barytona Gillesa Cachemaille), a następnie dołączył do Les Jeunes Voix du Rhin, gdzie zaczął zgłębiać repertuar bel canto i buffo. Zdobył wiele nagród, w tym nagrody w Konkursie Belvedere w Moskwie, Mount Fuji w Japonii i w Konkursie Opery Paryskiej. Otrzymał stypendium Bayreuth z ramienia Richard Wagner Circle, a w 2015 roku został wyróżniony nagrodą Révélation Classique de l'ADAMI.

Jego liczne występy sceniczne obejmują partie takie jak Sarastro w Czarodziejskim flecie, Balthazar w La Favorite, Duch Zimy w Królu Arturze, Simone w Gianni Schicchi i Ojciec Laurenty w Romeo i Julii. Artysta pracował przy produkcjach Roberta Carsena, Wauta Koekena, Pierre'a Audi, Valentiny Carrasco, Oliviera Py, a także u boku znakomitych dyrygentów, takich jak Gabriel Garrido, Daniele Callegari, Marko Letonja, Christophe Rousset i Constantin Trinks. Uczestniczył również w kursach mistrzowskich prowadzonych przez muzyków takich jak Helmut Deutsch, Myriam Djemour czy Leonardo Garcia Alarcon.

Jego repertuar jest eklektyczny, a Tavernier odnajduje się równie dobrze w muzyce barokowej, klasycznej i współczesnej. Wśród wykonywanych przez niego utworów koncertowych warto wspomnieć Petite Messe Solennelle Rossiniego, Requiem Mozarta i Stabat Mater Haydna, a także współczesny utwór elektroniczny Lamentations de Job Léo Collina.

Sezon 2018-2019 przyniósł jego powrót na deski Opéra-Comique jako Le Médecin w Pelléas et Mélisande, tournée po Francji w roli Osmina w Die Entführung aus dem Serail z ramienia kolektywu La Co[opéra]tive oraz występy w Opéra de Limoges w partiach Éole i Drugiego Satyra w Les Amants Magnifiques Lully'ego wraz z Le Concert Spirituel / Hervé Niquet. Następnie artysta występował w Opéra de Nantes, a także w Angers i Rennes, występując w partii Horacego w Hamlecie Amboise Thomasa i w partii Monterone/Sparafucile w młodzieżowej wersji opery Rigoletto w Théâtre des Arts w Rouen i Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu.

W latach 2020-2023 był członkiem Badisches Staatstheater w Karlsruhe w Niemczech, gdzie wyśpiewał partie takie jak Pierwszy Czeladnik w Wozzecku, Król w Aidzie, Basilio w Cyruliku sewilskim, Borsuk i Ksiądz w Przebiegłej lisiczce, Komendant w Don Giovannim, Sarastro w Czarodziejskim flecie, Zuniga w Carmen i Emireno w Ottone (Haendel).

Ostatnio wyśpiewał partię François Totrebat w Czarnej masce (Penderecki) z towarzyszeniem Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia (NOSPR) pod batutą Marin Alsop, partrię Adamasa w Les Boréades (Rameau) w Oldenburgu oraz ponownie rolę Emireno w Ottone w Karlsruhe. Jego przyszłe plany obejmują występy w rolach Sarastro w Czarodziejskim flecie, Sparafucile w Rigoletto oraz Nourabad w Les Pêcheurs de Perles.

fot. Heleni Genoa