Wykonawcy:
Repertuar:
Michele Carafa - Masaniello (wersja koncertowa)
Koncert z przerwą pomiędzy 2 a 3 aktem, czas trwania ok. 3 godz.
W cieniu wulkanu
Wielbiciele opery doskonale znają Masaniella, neapolitańskiego rybaka występującego w Niemej z Portici Daniela Aubera, ale nie wszyscy dziś pamiętają, że tę samą postać wybrał na bohatera swojego dzieła inny kompozytor – Włoch Michele Carafa. Operę dramatyczną w czterech aktach Carafa zatytułował po prostu Masaniello, a libretto napisali Charles F.J.B. Moreau i M. Lafortelle. Autorzy tekstu sięgnęli po te same wydarzenia historyczne, co libreciści opery Aubera – tłem akcji obu dzieł jest powstanie neapolitańskie z 1647 roku i gwałtowna erupcja wulkanu Wezuwiusz. Utwór Carafy miał premierę w 1827 roku w Théâtre Feydeau dwa miesiące wcześniej od dzieła Aubera, które zaprezentowano po raz pierwszy w Académie Royale de Musique, ale po początkowym ogromnym sukcesie Carafa nie zdołał pokonać sławy Aubera i partytura jego Masaniella na wiele lat pokryła się kurzem.
W Paryżu rywalizacja pomiędzy zespołami Opery Narodowej i Opery Komicznej sięgała czasów, gdy komedie muzyczne walczyły o prawo wystawiania ich w teatrze. Zaniepokojeni jakością „jarmarcznego”, rozrywkowego repertuaru, zwolennicy opery seria domagali się zakazu wystawiania wodewilowych utworów na scenie. Im większy był ich sprzeciw, tym chętniej reżyserzy komediowych spektakli parodiowali poważne dzieła. Musimy tylko pamiętać, że o ile śmierć na scenie Opery Narodowej była czymś zupełnie zwyczajnym, to na deskach Opery Komicznej – niekoniecznie... Trwał wyścig o ciekawsze tematy utworów, które przyciągną większą liczbę widzów, np. na kanwie wojen religijnych przed słynnymi Hugonotami Giacoma Meyerbeera (1836) powstał wystawiony w Operze Komicznej, a dziś prawie zapomniany Pojedynek Ferdinanda Hérolda (1832). Podobnie było w przypadku Niemej z Portici Aubera i Masaniella Carafy.
Libretto Masaniella oparto o historię przywódcy powstania ludowego w Neapolu, rebelii wywołanej zbyt wysokimi podatkami nakładanymi na lud przez hiszpańskiego wicekróla. Młody rybak Tomasz Aniello, zwany Masaniellem, opanował miasto i uzyskał zwolnienie z niektórych danin oraz przywrócenie pewnych swobód. Kariera Masaniella jako przywódcy ludu neapolitańskiego była intensywna, ale krótka – zginął z rąk zabójców wynajętych przez szlachtę (lub też zamordowany przez innych buntowników, którym ośmielił się przeciwstawić). Powstanie neapolitańskie pod wodzą Masaniella przemawiało do wyobraźni wielu poetów i kompozytorów. Oprócz dzieł Carafy i Aubera, po historię dzielnego rybaka sięgnął także m.in. Reinhard Keiser (Masaniello furioso, 1706), a bliżej naszych czasów – Jacopo Napoli (Mas’Aniello, 1953).
Carafa dostał angaż w Théâtre Feydeau w 1821 roku. Kiedy w XIX-wiecznym Paryżu nastała moda na operę w stylu włoskim, kierownictwo teatru zatrudniło kompozytora z Neapolu, chcąc zapewnić sobie pierwszeństwo w rywalizacji z Théâtre Italien, wystawiającym dzieła Gioachina Rossiniego. Kim był Michele Carafa, a dokładnie Michele Enrico Francesco Vincenzo Aloisio Paolo Carafa de Colobrano? Drugim synem Giovanniego Carafy, włoskiego księcia Alvito, a także uczniem Luigiego Cherubiniego. Otrzymał staranne wykształcenie muzyczne, ukończył konserwatorium w Neapolu, ale jego drugą miłością zaraz po muzyce było wojsko (choć niektórzy twierdzili, że chodziło tu raczej nie o jego wybór, a o naciski ze strony ojca). W każdym razie Michele pełnił funkcję oficera sztabowego w armii Joachima Murata i uczestniczył w wyprawach Napoleona. Wiadomo też, że po jednej z bitew cesarz odznaczył go osobiście za męstwo i odwagę.
Kiedy w Neapolu przywrócono władzę Burbonów, skonfiskowano cały majątek rodziny Carafa. Po bitwie pod Waterloo i porzuceniu służby wojskowej, Michele poświęcił się sztuce. W Teatro del Fondo w 1816 roku zaprezentowano słuchaczom jego Gabriellę di Vergy, która cieszyła się popularnością porównywalną do wystawionego w tym samym roku i tym samym teatrze Otella Rossiniego. Znany z komponowania lekkich, przyjemnych dla ucha melodii, Carafa przez wiele lat przyjaźnił się z Gioachinem. Maestro poprosił go kiedyś o napisanie arii faraona do opery Mojżesz w Egipcie, jednak ostatecznie na prośbę Hérolda, który dyrygował Mojżeszem w Paryżu, zdecydował się zastąpić ją własną kompozycją. Bardzo prawdopodobnym jest, że Michele skomponował też kilka arii do wystawionej w Rzymie Adelaide de Borgogna Rossiniego, która jednak nie odniosła specjalnego triumfu.
Tymczasem Carafa przeniósł się do stolicy Francji. Komponował, wykładał w paryskim konserwatorium, a dziesięć lat po premierze Masaniella został członkiem słynnej Académie des beaux-arts. Napisał ponad trzydzieści oper, wystawianych z powodzeniem we Włoszech i Francji, tworzył także balety, kantaty i muzykę religijną. W Paryżu został najwierniejszym kompanem Rossiniego, towarzysząc mu podczas wycieczek bryczką i konnych przejażdżek po Lasku Bulońskim, a także adaptując na rynek francuski Semiramidę w 1859 roku. Jak głosiła plotka, był to miły gest ze strony Gioachina, który dowiedział się, że Carafa popadł w kłopoty finansowe. Rossini odstąpił mu wtedy w ramach wynagrodzenia cały swój dochód z tytułu praw autorskich, czyli niebagatelną kwotę stu pięćdziesięciu tysięcy franków.
Po pierwszych spektaklach „dwóch Masaniellów”, czyli dzieł Carafy i Aubera, we francuskiej prasie rozpętała się prawdziwa burza. W recenzjach można było przeczytać: „Świat kultury zamienił się w arenę gladiatorów, na której toczy się walka bardzo szczególnego gatunku, polegającą przede wszystkim na umiejętności chwytania zdobyczy innych”. Kto kogo skopiował? Libreciści obu utworów przerzucali się oskarżeniami, tymczasem wszyscy sięgnęli do jednego źródła: Le Duc de Guise à Naples, ou Mémoires sur les révolutions de ce royaume en 1647 et 1648, dzieła opublikowanego przez hrabiego Amédée de Pastoret w 1824 roku. Masaniello Carafy odniósł spory (w Paryżu wystawiono go ponad sto trzydzieści razy), choć krótkotrwały sukces. Historia pokazała, że kompozytor nie miał szczęścia w kwestii wyboru librett do swoich utworów. Nie była to bowiem jego jedyna opera przyćmiona przez inne dzieło o tej samem tematyce. Taki sam smutny los spotkał Lunatyczkę (1824), zastąpioną w sercach melomanów przez dzieło Vincenza Belliniego pod tym samym tytułem (1831), a także Le Nozze di Lamermoor (1829) – przez Łucję z Lammermoor Gaetana Donizettiego (1835) i La Grande Duchesse (1835) – przez operetkę Wielka księżna de Gerolstein Jacquesa Offenbacha (1867).
Jako ciekawostkę warto przypomnieć, że na kartach podręczników do historii muzyki Carafa zapisał się całkiem wyraźnie z zupełnie innego powodu – był zagorzałym przeciwnikiem wprowadzenia saksofonu do orkiestry wojskowej. W głośnym sporze między nim a Adolphem Saxem, zwolenników Carafy nazywano „karafonami”, a przyjaciół Saxa – „saksonami”. W 1845 roku w Paryżu zespoły obu muzyków bardzo ostro ze sobą rywalizowały, starając się o kontrakt na dostawę instrumentów dla francuskiej armii. Ich koncerty pod wieżą Eiffla gromadziły wówczas ponad dwadzieścia tysięcy słuchaczy! Jak widać, Carafa nigdy nie musiał narzekać na brak uwagi publiczności, ale podobno przez całe życie cierpiał z powodu ciągłych porównań do Rossiniego. Uważał, że jego twórczość operowa niknęła w cieniu dzieł „łabędzia z Pesaro” – zupełnie tak, jak Neapol krył się pod majestatycznym Wezuwiuszem. Tymczasem sam Rossini, który darzył dzieła Carafy uznaniem, zwykł mawiać, że jedynym nieszczęściem jego przyjaciela było po prostu to, że żył w tym samym czasie, co on.
Dorota Staszkiewicz
Nicola PASCOLI – studiował w Konserwatorium Benedetto Marcello w Wenecji i konserwatorium Jacopo Tomadiniego w Udine.
Był finalistą Konkursu Wspólnoty Europejskiej dla Młodych Śpiewaków Operowych w Spoleto, a także brał udział w projekcie Sztuka Fugi pod auspicjami Luciano Berio. Występował w Teatro alla Scala w Mediolanie i Teatro Regio w Parmie.
O wielu lat poświęca się dyrygenturze chóralnej, występując m.in. na Festiwalu Operowym Piccolo w Wenecji i Rossini w Wildbad.
Uczestniczył w kursach mistrzowskich u Juliusa Kalmara i Antonina Foglianiego (któremu asystował przy produkcjach Carmen G. Bizeta i Aidy G. Verdiego) oraz Adriana Martinolli D’Arcy’ego.
Fot. C. Turrin
Mert SÜNGÜ - turecki tenor, urodzony w Stambule, studiował w Konserwatorium Mimar, na Uniwersytecie Sinan w swoim rodzinnym mieście oraz w Scuola dell'Opera Italiana w Bolonii. W ostatnich latach zasłynął w repertuarze bel canto i jako odtwórca dzieł W.A. Mozarta.
W sezonie 2023/24 wystąpił jako Ernesto w Don Pasquale G. Donizettiego w Chile National Opera, a następnie jako Tebaldo w I Capuleti e i Montecchi V. Belliniego w Teatro Massimo w Palermo, jako Eisenstein w Zemście nietoperza J. Straussa w Bolonii, jako Cassio w Otello G. Verdiego w Wiesbaden oraz w tytułowej roli w Roberto Devereux G. Donizettiego w Genewie.
Do najważniejszych wydarzeń ostatnich sezonów należy debiut w roli Raoula w Hugenotach G. Meyerbeera w Grand Theatre de Geneve oraz debiut w przedstawieniu Moise et Pharaon G. Rossiniego na festiwalu w Aix-en-Provence. Śpiewał rolę Alfreda w Zemście nietoperza J. Straussa w Deutsche Oper w Berlinie i Semperoper Dresden, partię Gennara w Lukrecji Borgii G. Donizettiego w Tuluzie, rolę Hrabiego Almavivy w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego w Dreźnie, Stuttgarcie, Bari i Rzymie. Ma również w repertuarze partię Tamina w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta, a także partię Lindoro w operze Włoszka w Algierze G. Rossiniego, którą wykonywał m.in. w Sassari, partię Nemorina w Napoju miłosnym G. Donizettiego, jako Libenskof w operze Podróż do Reims G. Rossiniego w Rzymie i w teatrze Bolszoj w Moskwie, jako Percy w operze Anna Boleyn G. Donizettiego w Teatro Filarmonico w Weronie oraz jako Norfolk w operze Elżbieta, królowa Anglii G. Rossiniego na Festiwalu Rossiniego w Bad Wildbad.
W ostatnich latach artysta współpracował z wieloma znakomitymi dyrygentami, takimi jak Fabio Luisi, Nello Santi, Christian Thielemann, Massimo Zanetti, Donato Renzetti, Michele Mariotti, Gianluigi Gelmetti, Diego Fasolis, Peter Schneider, Julia Jones, Alexander Joel, a także Lorenzo Viotti i Omera Meira Wellbera.
Stale doskonali swoją technikę wokalną uczestnicząc w kursach mistrzowskich pod okiem wielkich znakomitości, takich jak Maura Trombetta, George Shirley, Luciana Serra, Stefania Bonfadelli, Sonia Prina, Alfonso Antoniozzi i Raul Gimenez, a także Stefano Giannini, Dolora Zajick, Rudolf Piernay, Edith Wiens i Francisco Araiza.
Fot. Clarissa Lapolla
Catherine TROTTMANN – sopran. Po ukończeniu studiów w Conservatoire National Supérieur w Paryżu, Catherine Trottmann dołączyła do zespołu Wiener Staatsoper, gdzie po raz pierwszy wystąpiła na scenie.
Młoda sopranistka szybko wywarła duże wrażenie swoim bogactwem brzmienia i talentem aktorskim, występując w najważniejszych międzynarodowych ośrodkach muzycznych i podczas festiwali, np. w Opéra de Paris, Théâtre des Champs-Elysées, Carnegie Hall w Nowym Jorku, w Filharmonii Berlińskiej oraz w ramach festiwali w Edynburgu i Aix-en-Provence.
W 2017 roku artystka została nominowana do nagrody Victoires de la Musique w kategorii „Révélation Artiste Lyrique" i zdobyła nagrodę HSBC na Międzynarodowym Festiwalu w Aix-en-Provence, a także pierwszą nagrodę w konkursie Manhattan International Music Competition.
Niedawno Catherine Trottmann odnotowała rewelacyjny debiut jako Adina w L'Elisir d'amore Donizettiego w Operze Narodowej w Bordeaux.
Ceniona za swoją wszechstronność, Trottmann jest regularnie zapraszana do wykonywania partii Rossiniego, a w szczególności roli Rosiny w Cyruliku sewilskim w Théâtre des Champs-Elysées, na Festiwalu w Edynburgu i w Konzerthaus w Dortmundzie. Warto wspomnieć też o jej udziale w produkcjach Le Comte Ory w Opéra-Théâtre w Metz, Il Turco in Italia w Dijon Opera i La Cenerentola w Lozannie, Limoges i Wiedniu.
Będąc wielką miłośniczką Mozarta, Catherine wystąpiła w partii Zerliny w Don Giovannim w Operze w Lozannie oraz w ramach Bremen Musikfest i Beaune Festival. Wystąpiła też w Le Nozze di Figaro w Opéra National du Rhin i zachwycała w partii Flaminii w Il Mondo della luna w Opéra-Théâtre w Metz.
Catherine Trottmann jest również promotorką repertuaru francuskiego. Śpiewała w La Demoiselle élue Debussy'ego z Orchestre National d'l'Ile-de-France w Filharmonii Paryskiej, L'Enfant et les sortilèges Ravela w Salle Pleyel, występowała w salach operach w Lille i Limoges, wykonywała Les Nuits d'été Berlioza z towarzyszeniem Orchestre Regional de Normandie, a także Le Roi David Honeggera w Salle Pleyel i w katedrze Notre-Dame de Paris. Wcieliła się w rolę księżniczki Cunégonde w Le Roi Carotte Jacquesa Offenbacha w Operze w Lyonie, Diane w Iphigénie en Tauride Glucka w Théâtre des Champs-Elysees i wyśpiewała tytułową rolę w Tistou les pouces verts Henri Saugueta w Operze w Rouen.
Kreowała także rolę La Rose w Le Petit Prince Michaëla Levinasa w Operze w Lozannie, Operze w Lille Opera, Teatrze Wielkim w Genewie oraz w Théâtre du Chatelet. Wśród innych ważnych momentów jej kariery zawodowej znalazła się tytułowa rola w Hänsel und Gretel Humperdincka, wykonana w Metz, a także partia Elizy Doolittle w My Fair Lady Fredericka Loewe, wyśpiewana w Lozannie.
Pozostając aktywną również na scenie koncertowej, Catherine wykonała IV Symfonię Mahlera u boku Cincinnati Symphony Orchestra, Mszę C-dur Beethovena w Operze w Awinionie, Oratorium Bożonarodzeniowe Saint-Saënsa w Rosji wraz z Moskiewską Nową Orkiestrą Filharmoniczną, Sen nocy letniej Mendelssohna z Orchestre National de Lyon i Orchestre National de Lorraine, a wraz z Baletem Bolszoj wzięła udział we francuskiej premierze Illusions perdues Leonida Desyatnikova w Palais Garnier.
Ostatnie i nadchodzące angaże artystki obejmują Pêcheurs de perles (Leïla) Bizeta pod batutą Guillaume'a Tourniaire'a w Opéra de Saint-Etienne oraz nową produkcję Wilhelma Tella (Jemmy) Rossiniego w la Scali pod dyrekcją Michele Mariottiego i w inscenizacji Chiary Muti.
Catherine Trottmann wkrótce wystąpi w długo oczekiwanym debiucie w tytułowej roli w L'Incoronazione di Poppea Monteverdiego w Operze w Rennes.
fot. Thibault Eskalt
Juan José MEDINA – tenor. Urodzony w Asuncion w Paragwaju, gdzie po debiucie w Cyruliku sewilskim Rossiniego i Amhalu i nocnych gościach Menotti’ego, zapraszany na międzynarodowe sceny operowe.
Ukończył Państwowe Konserwatorium Muzyki i Tańca w Paryżu (Francja). Śpiewał pod kierunkiem takich dyrygentów jak Juan Carlos Dos Santos, Diego Sanchez Haase, Alessandro Pagliazzi i Alessandro Poleggi.
Wykonywał role Ferranda Così fan tutte Mozarta dla Opery Trois Rivères Québec oraz dla Theatre In Delphi Berlin, Don Ottavia w Don Giovanni Mozarta w Musikverein w Wiedniu, Rinalda w Il filosofo di campagna Galuppiego w Peskine Theatre Blois – Francja. Spärlich w Wesołych kumoszkach z Windsoru Niccolaia, Don Ettore w La Canterina Haydna, Brazylijczyka, Fritza i majora w La vie parisienne Offenbacha w Narodowym Konserwatorium Muzyki i Tańca w Paryżu.
Zwykle jest zapraszany do śpiewania Requiem Mozarta, Messe in d-moll Dvořáka, Cantique de Jean Racine Faure, Missa Andina Rodrigueza i Petite messe solennelle Rossiniego.
Brał udział w kursach mistrzowskich takich mistrzów, jak Teresa Berganza, Regina Werner, Thierry Dran i Ruggero Raimondi. Laureat międzynarodowych konkursów wokalnych: Takuare'e w Guarambaré w Paragwaju (I nagroda), Nouveaux Talents de l'Art Lyrique w Ans w Belgii (II nagroda), Konkursu Śpiewu Lirycznego Béziers we Francji (III nagroda) oraz na Konkursie im. Friends of Overseas Voices w Paryżu (nagroda specjalna). Z francuskim pianistą Pierrem Courthiadem nagrał 3 albumy: Latino (pieśni latynoamerykańskie), Baroque (starożytne arie w języku włoskim) i Le Colibri (francuskie melodie).
fot. Liliana Figueredo
Nathanaël TAVERNIER – bas. Po ukończeniu studiów licencjackich na kierunku etnomuzykologia, francuski bas Nathanaël Tavernier studiował na studiach magisterskich w Genewie (pod kierunkiem barytona Gillesa Cachemaille), a następnie dołączył do Les Jeunes Voix du Rhin, gdzie zaczął zgłębiać repertuar bel canto i buffo. Zdobył wiele nagród, w tym nagrody w Konkursie Belvedere w Moskwie, Mount Fuji w Japonii i w Konkursie Opery Paryskiej. Otrzymał stypendium Bayreuth z ramienia Richard Wagner Circle, a w 2015 roku został wyróżniony nagrodą Révélation Classique de l'ADAMI.
Jego liczne występy sceniczne obejmują partie takie jak Sarastro w Czarodziejskim flecie, Balthazar w La Favorite, Duch Zimy w Królu Arturze, Simone w Gianni Schicchi i Ojciec Laurenty w Romeo i Julii. Artysta pracował przy produkcjach Roberta Carsena, Wauta Koekena, Pierre'a Audi, Valentiny Carrasco, Oliviera Py, a także u boku znakomitych dyrygentów, takich jak Gabriel Garrido, Daniele Callegari, Marko Letonja, Christophe Rousset i Constantin Trinks. Uczestniczył również w kursach mistrzowskich prowadzonych przez muzyków takich jak Helmut Deutsch, Myriam Djemour czy Leonardo Garcia Alarcon.
Jego repertuar jest eklektyczny, a Tavernier odnajduje się równie dobrze w muzyce barokowej, klasycznej i współczesnej. Wśród wykonywanych przez niego utworów koncertowych warto wspomnieć Petite Messe Solennelle Rossiniego, Requiem Mozarta i Stabat Mater Haydna, a także współczesny utwór elektroniczny Lamentations de Job Léo Collina.
Sezon 2018-2019 przyniósł jego powrót na deski Opéra-Comique jako Le Médecin w Pelléas et Mélisande, tournée po Francji w roli Osmina w Die Entführung aus dem Serail z ramienia kolektywu La Co[opéra]tive oraz występy w Opéra de Limoges w partiach Éole i Drugiego Satyra w Les Amants Magnifiques Lully'ego wraz z Le Concert Spirituel / Hervé Niquet. Następnie artysta występował w Opéra de Nantes, a także w Angers i Rennes, występując w partii Horacego w Hamlecie Amboise Thomasa i w partii Monterone/Sparafucile w młodzieżowej wersji opery Rigoletto w Théâtre des Arts w Rouen i Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu.
W latach 2020-2023 był członkiem Badisches Staatstheater w Karlsruhe w Niemczech, gdzie wyśpiewał partie takie jak Pierwszy Czeladnik w Wozzecku, Król w Aidzie, Basilio w Cyruliku sewilskim, Borsuk i Ksiądz w Przebiegłej lisiczce, Komendant w Don Giovannim, Sarastro w Czarodziejskim flecie, Zuniga w Carmen i Emireno w Ottone (Haendel).
Ostatnio wyśpiewał partię François Totrebat w Czarnej masce (Penderecki) z towarzyszeniem Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia (NOSPR) pod batutą Marin Alsop, partrię Adamasa w Les Boréades (Rameau) w Oldenburgu oraz ponownie rolę Emireno w Ottone w Karlsruhe. Jego przyszłe plany obejmują występy w rolach Sarastro w Czarodziejskim flecie, Sparafucile w Rigoletto oraz Nourabad w Les Pêcheurs de Perles.
fot. Heleni Genoa
Francesco BOSSI – baryton. Obdarzony doskonałymi i dobrze wyeksponowanymi zdolnościami wokalnymi, a także znakomitą prezencją sceniczną i umiejętnością zarządzania sceną, artysta rozpoczął swoją teatralną podróż w wieku 15 lat jako aktor, specjalizując się w szczególności w dziełach Dario Fo i Commedia dell'Arte pod kierunkiem Eugenio de' Giorgi. Wśród jego najbardziej znaczących doświadczeń w dziedzinie sztuki teatralnej pozostaje jego udział w Festiwalu w Awinionie we Francji w 2015 roku.
Po zakończeniu kariery teatralnej rozpoczął naukę śpiewu operowego. Początkowo w ramach prywatnych lekcji, a następnie w Civica Scuola di Musica Claudio Abbado, pod okiem nieżyjącego już tenora Vincenzo Manno i sopranistki Patrizii Zanardi, którzy doprowadzili go do uzyskania dyplomu ukończenia studiów pierwszego i drugiego stopnia z najwyższą notą (110 z wyróżnieniem) oraz wyróżnieniem ze strony komisji. Dzięki świetnie rozwiniętym zdolnościom wokalnym Francesco Bossi zaczął wykonywać partie wokalne i uczestniczyć w międzynarodowych konkursach jeszcze jako student konserwatorium. Obecnie kontynuuje doskonalenie swojego instrumentu wokalnego pod kierunkiem barytona Gianluki Valenti.
Artysta ma w swoim dorobku partie w operach Mozarta – Leporella oraz partię tytułową w Don Giovannim, Figara w Le Nozze di Figaro, Don Alfonso w Così fan tutte, Marco w Gianni Schicchi oraz Schaunarda w La Boheme Pucciniego, Belcore w L’Elisir d’Amore Donizettiego
W roku 2021 zdobył nagrodę Fundacji im. Luciano Pavarottiego w konkursie im. Etty i Paolo Limiti, którą otrzymał z rąk Nicoletty Mantovani. Rok Później wygrywa rolę Figara w Il Barbiere di Siviglia Rossiniego podczas Konkursu im. Giancarla Aliverty zorganizowanego przez Voce all’Opera, pod kierownictwem Giulii Bonghi i pod batutą Maestro Nicolò Jacopo Suppy. Otrzymuje stypendium z ramienia Stowarzyszenia Wagnerowskiego i jako najzdolniejszy student na swoim kierunku otrzymuje zaproszenie do udziału w Festiwalu w Bayreuth. Debiutuje jako solista w utworze Carmina burana Orffa pod batutą Andrei Fuoli.
W roku 2023 artysta otrzymał stypendium Jochena Schönlebera w Akademii Belcanto i uczestniczył w V edycji Royal Opera Festival Filharmonii Krakowskiej, a także w Festiwalu Rossiniego w Wildbad, gdzie debiutował jako Filiberto w Il Signor Bruschino pod batutą José Miguela Perez-Sierry, wykonuje również partię Fiorello/Oficer w Il Barbiere di Siviglia, pod dyrekcją Antonino Foglianiego. W ramach uczestnictwa w Akademii, zdobył nagrodę Belcanto Prize 2023 i wcielił się w rolę Figara w Il Barbiere di Siviglia w produkcji Junga.
W roku dołącza do zespołu Accademia del Belcanto Rodolfo Celletti, gdzie ma możliwość poszerzyć swój repertuar i udoskonalić technikę.
fot. Denise Prandini
Luis MAGALLANES – młody wenezuelski tenor. Idealnie odnajduje się w lekkich partiach lirycznych Rossiniego, Donizettiego i Mozarta. Jego repertuar obejmuje między innymi takie role, jak Almaviva (Cyrulik sewilski), Ramiro (La Cenerentola), Ernesto (Don Pasquale); Ferrando (Così fan tutte), Nemorino (L'elisir d'amore) czy Fenton (Falstaff).
Oprócz występów na scenie w Zurychu, artystę można było usłyszeć w takich miejscach jak Teatr Narodowy w Caracas, Centrum Kultury w Caracas, Irlandzka Opera Narodowa, Theater Winterthur i Bühnen Bern. Występował także jako solista wraz z Wenezuelską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą im. Simona Bolivara i Teatro Teresa Carreno, prezentując repertuar obejmujący utwory klasyczne i współczesne, od dzieł operowych po oratoria i recitale.
Wśród wybitnych dyrygentów, z którymi współpracował Luis Magallanes znaleźli się Simon Rattle, Rafael de Burgos, Riccardo Minasi i Simone Young.
Półfinalista międzynarodowych konkursów wokalnych (w tym konkursów im. Veroniki Dunne oraz im. Juana Ponsa). Odebrał wykształcenie muzyczne w Akademii Camerata de Caracas, Royal Irish Academy of Music oraz w międzynarodowym studiu operowym w Zurychu.
Magallanes zadebiutuje tego lata jako Hrabia Almaviva w Cyruliku sewilskim na deskach Opernspiele Munot Schaffhausen w Szwajcarii.
fot. Kinga Zgirska
Massimo FRIGATO – tenor. Urodził się w 1995 roku w Rovigo, w wieku lat pięciu rozpoczął naukę gry na fortepianie. Jako dziesięciolatek został przyjęty do klasy fagotu w Konserwatorium im. F. Venezze. Naukę śpiewu rozpoczął w wieku 22 lat, początkowo w ramach Konserwatorium im. A. Buzzolli, które ukończył z najwyższymi notami, a następnie w ramach dwuletniego programu studiów pod kierunkiem Glorii Scalchi w Konserwatorium im. N. Paganiniego w Genui. Ostatni rok studiów spędził w Stuttgarcie w szkole operowej HMDK, gdzie studiował pod kierunkiem Diany Haller.
W trakcie studiów artysta uczestniczył w licznych kursach mistrzowskich prowadzonych przez muzyków takich, jak A. Corbelli, B. Frittoli, V. Terranova, L. Magera, S. Mingardo czy S. Frigato. W 2023 roku był uczestnikiem akademii im. R. Cellettiego w Martina Franca.
Jest zwycięzcą Konkursu im. Tullio Serafina w 2022 roku oraz finalistą Konkursu AsLiCo 2023.
fot. Nicolò Rampazzo
Camilla Carol FARIAS – ukończyła z wyróżnieniem studia w zakresie śpiewu operowego w Konserwatorium im. Giuseppe Martucciego w Salerno. W 2019 roku zadebiutowała w solowej partii altu w Requiem W. A. Mozarta na Festiwalu w Ravello pod batutą Nicoli Samale, z którym później zadebiutowała w Teatro Verdi w Salerno w roli Olgi w Wesołej wdówce F. Lehara pod kierownictwem artystycznym Daniela Orena. W 2020 roku współpracowała z zespołem Nuova Orchestra Scarlatti podczas finałowego wydarzenia Festiwalu Muzyki i Kultury pod dyrekcją Francesco Ivana Ciampy. W 2021 roku zadebiutowała w Teatro dei Rozzi w Sienie w L'occasione fa il ladro G. Rossiniego w partii Ernestiny z towarzyszeniem orkiestry Senzaspine pod dyrekcją Nicolò Jacopo Suppy i kierownictwem artystycznym Daniele Gatti. W tym samym roku współpracowała z Fondazione Pietà de'Turchini przy prawykonaniu Mszy Carolus Sextus A. Ragazziego. W 2022 roku wystąpiła w siedzibie Ambasady Włoch w Kuwejcie w reprezentacji włoskich młodych talentów podczas obchodów Święta Narodowego, we współpracy z Chigiana Academy. W lipcu 2022 roku zadebiutowała w roli Marianny w Il signor Bruschino G. Rossiniego na deskach Teatro dei Rinnovati w Sienie pod batutą Nicolò Jacopo Suppy i kierownictwem artystycznym Daniele Gatti. W maju 2023 roku zadebiutowała rolą Lucilli w produkcji La Scala di Seta G. Rossiniego wystawianej w Teatro Comunale w Bolonii pod batutą Luciano Acocelli. W czerwcu 2023 roku ponownie wcieliła się w rolę Marianny w Il signor Bruschino G. Rossiniego, debiutując w Royal Opera Festival na deskach Filharmonii Krakowskiej, we współpracy z Festiwalem Rossini in Wildbad, pod batutą José Miguela Péreza Sierry i pod kierownictwem Jochena Schönlebera. W lipcu 2023 roku zadebiutowała w partii Zarele w pierwszym współczesnym wykonaniu Gli Arabi nelle Gallie G. Paciniego w ramach Royal Opera Festival w Krakowie, we współpracy z Festiwalem Rossini in Wildbad, pod dyrekcją Marco Alibrando. W lipcu 2023 roku zadebiutowała w Kurtheatre w Bad Wildbad na festiwalu Rossini in Wildbad w wyżej wymienionych produkcjach. Również w lipcu 2023 roku zdobyła Międzynarodową Nagrodę BelCanto 2023. W październiku 2023 roku zadebiutowała w partii Clariny w La cambiale di matrimonio G. Rossiniego na deskach Teatro degli Animosi w Carrarze, we Włoszech, pod dyrekcją Davide Girolimetto i Arturo del Bo oraz w reżyserii Daniele Piscopo. W styczniu 2024 roku zadebiutowała rolą Zerliny w Don Giovannim W. A. Mozarta w Teatro Rasi w Rawennie pod dyrekcją Carlo Argellego.
fot. Jakub Hrab
Partner festiwalu
