Wykonawcy:

Orkiestra Filharmonii Krakowskiej

Alexander Humala – dyrygent

Aleksandra Kurzak – sopran

Repertuar:

Aleksandra KURZAK w wieku 7 lat rozpoczęła naukę gry na skrzypcach i fortepianie. Ukończyła wydział wokalny Akademii Muzycznej we Wrocławiu oraz Hochschule für Musik und Theater w Hamburgu. Laureatka konkursów wokalnych w Warszawie, Helsinkach, Barcelonie 
i Kantonie. Jeszcze podczas studiów w 1999 roku zadebiutowała jako Zuzanna w Weselu Figara na scenie Opery Wrocławskiej.

W wieku 27 lat wystąpiła w dwóch najbardziej prestiżowych teatrach operowych świata. Rola Olimpii w Opowieściach Hoffmanna w Metropolitan Opera w Nowym Jorku zdobyła wielkie uznanie wśród nowojorskich krytyków muzycznych, którzy jednogłośnie wypowiadali się na łamach prasy o sensacyjnym debiucie polskiej śpiewaczki. Z równie entuzjastycznym odbiorem artystka spotkała się także jako Aspasia w londyńskim przedstawieniu Mitridate, re di Ponto w Royal Opera House.

Aleksandra Kurzak powróciła do MET, występując w roli Blondy w Uprowadzeniu z Seraju, Gildy w Rigoletto, Małgosi w operze Jaś i Małgosia, Adiny w Napoju miłosnym, Neddy w Pajacach, Micaeli w Carmen, Musetty w Cyganerii, Violetty w Traviacie, tytułowej Toski, Liu w Turandot oraz Cio Cio San w Madama Butterfly, odnosząc prawdziwy triumf na tej scenie. Artystka regularnie powraca również do Opery Królewskiej w Londynie, która stała się niemal jej macierzystym teatrem. Wystąpiła tam także jako Norina w Don Pasquale, Adina w Napoju miłosnym, Zuzanna, a także jako tytułowa Matylda w Matilde di Shabran, Donna Fiorilla w Turku w Italii, Rozyna w Cyruliku sewilskim, Gilda w Rigoletto, tytułowa Lucia di Lammermoor, Liu w Turandot, Violetta w Traviacie, Nedda w Pajacach oraz Santuzza w Rycerskości wieśniaczej.

Aleksandra Kurzak regularnie występuje na najważniejszych scenach i estradach świata: Teatro alla Scala w Mediolanie (Gilda, Zuzanna, Hrabina w operze Rossiniego Hrabia Ory), Wiener Staatsoper (Rozyna, Adina, Zuzanna, Violetta w Traviacie,
Maria w Córce pułku, Desdemona w verdiowskim Otello, Liu w Turandot, Nedda w Pajacach), Bayerische Staatsoper w Monachium (Kleopatra w Juliuszu Cezarze, Adela w Zemście nietoperza, Rozyna, Donna Fiorilla, Rachel w Żydówce, tytułowa Madama Butterfly i La Traviata), Teatro Massimo w Palermo (Norina, Santuzza w Rycerskości wieśniaczej), Welsh National Opera w Cardiff (Aspasia), Théâtre du Capitole w Tuluzie (Gilda), Theater an der Wien (Donna Anna w Don Giovannim, Amenaide w Tancredzie), Palau de les Arts Reina Sofía w Walencji (Adina), Lyric Opera House w Chicago (Blonde), Staatsoper w Berlinie (Królowa Nocy w Czarodziejskim flecie, Mimi w Cygenerii, tytułowa Madama Butterfly i Tosca), Deutsche Oper w Berlinie (Violetta, Nedda), w Operze w Helsinkach (Gilda), na letnim festiwalu w Salzburgu (Anusia w Wolnym strzelcu, Donna Anna), w Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie (Carmina Burana), Teatro La Fenice w Wenecji (Donna Anna), Teatro Regio di Torino (Violetta), Teatro Regio di Parma (Gilda), Gran Teatre del Liceu w Barcelonie (Adina, Nedda, Adriana Lecouvreur), w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie (Hanna w Strasznym dworze, Gilda, Violetta, Łucja, Madama Butterfly), Teatro Real w Madrycie (Zuzanna, Marie w Córce pułku, Madama Butterfly ), Arena di Verona (Rozyna, Julia w Romeo i Julii, Gilda, Violetta, Nedda i Santuzza, Toska, Madama Butterfly, Micaela w Carmen), Los Angeles Opera (Fiordiligi w Così fan tutte), San Francisco Opera (Gilda), Seattle Opera (tytułowa Łucja z Lammermoor), Teatro di San Carlo w Neapolu ( Violetta, Rozyna w Cyruliku sewilskim), Teatro dell’Opera di Roma (Adina)

Bardzo ważną sceną w karierze Aleksandry Kurzak stała się Opera National de Paris (Opera Bastille oraz Palais Garnier), gdzie zadebiutowała ona rolą Adiny w Napoju miłosnym, a następnie konsekwętnie powiększała swój repertuar, wykonując szereg nowych partii, takich jak Micaela w Carmen, Alice Ford w Falstaffie, Vitellia w Łaskawości Tytusa, Violetta w Traviacie, Desdemona w verdiowskim Otello, oraz Elisabetta w 5 aktowej wersji Don Carlo.

Aleksandra Kurzak jako pierwsza Polka w historii wokalistyki podpisała ekskluzywny kontrakt z firmą fonograficzną DECCA. W sierpniu 2011 roku ukazał się jej pierwszy solowy album Gioia!, który osiągnął status platynowej płyty. Kolejne albumy artystki to Bel Raggio z ariami Rossiniego oraz Hej, kolęda! z najpiękniejszymi polskimi kolędami. Obydwa nagrania zostały nagrodzone złotą płytą. Natomiast album Pieśni Fryderyka Chopina dla Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina otrzymał prestiżowe wyróżnienie Diapason d’or.

W 2018 Aleksandra Kurzak jest związana z firmą fonograficzną SONY, dla której w towarzystwie Roberto Alagni nagrała swój pierwszy album z duetami Pucciniego, zatytułowany Puccini in Love. W 2020 ukazała się jej nowa solowa płyta solowa Desire. Aleksandra Kurzak nagrywała także dla Deutsche Grammophon, Warner Classics. W 2021 roku ukazała się jej kolejna solowa płyta Mozart Concertante oraz w 2024 Falcon dla wytwórni Aparte.

W 2009 roku uzyskała tytuł doktora sztuki, w 2016 tytuł doktora habilitowanego, a w 2021 otrzymała tytuł profesora belwederskiego.

Aleksandra Kurzak otrzymała dwukrotnie stypendium Ministra Kultury i Sztuki, a także stypendium fundacji Crescendum Est – Polonia Aleksandra Gudzowatego. Za swoje osiągnięcia została uhonorowana nagrodami Prezydenta Wrocławia, Wojewody Dolnośląskiego oraz Ministra Kultury i Sztuki.

Jest także laureatką nagrody Akademii Telewizyjnej Wiktor oraz nagrody TVP Kultura Gwarancja Kultury. W 2015 roku otrzymała operowego Oskara International Opera Award 2015 i została laureatką Bachtrack Opera Award jako najlepsza śpiewaczka mijającego sezonu za rolę Donny Fiorilli w Royal Opera House w Londynie.

W 2014 roku ukazała się książka „Si, Amore” - pierwsza biografia artystki, w formie wywiadu rzeki, napisana przez Aleksandra Laskowskiego dla wydawnictwa PWM. Natomiast w listopadzie 2022 roku pojawiło się na rynku wspólne dzieło Aleksandry Kurzak i Marzeny Rogalskiej, książka „Dobrissimo! Opera od kuchni” dla wydawnictwa ZNAK, będąca zbiorem opowieści o miłości do opery i kuchni, a zarazem wyjątkową biografią artystki.

Artystka została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, a także Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

W obecnym sezonie Aleksandra zadebiutuje w dwóch rolach, jako tytułowa Fedora w Grand Theatre w Genewie oraz jako Leonora w Trubadurze w China National Center for the Performing Arts w Pekinie. Artystka wystąpi także jako Desdemona w Otello w Puerto Rico, oraz w swojej popisowej roli Toski w Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Staatsoper w Berlinie, Staatsoper w Wiedniu, oraz Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie, gdzie zaśpiewa także tytułową Madamę Butterfly. W Polsce wystąpi także w dwóch recitalach fortepianowych z Roberto Alagną i Markiem Ruszczyńskim w Poznaniu i w Warszawie, w koncercie z Roberto Alagną w Filharmonii w Kaliszu, w Koncercie Noworocznym z Roberto Alagną w Filharmonii Narodowej w Warszawie, oraz w koncertach solowych w Filharmonii Krakowskiej, w Teatrze Wielkim w Łodzi i w Operze i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku.

W historii opery kłębi się tłum różnych postaci kobiecych. G. Verdi, G. Puccini i F. Cilea na bohaterki swoich dzieł wybrali kobiety wyjątkowe i charyzmatyczne, uwikłane w świat intryg, ale też w walkę o niepodległość. Pełną emocji canzonę Mercè, dilette amiche, wykonywaną przez księżniczkę Elenę w Nieszporach sycylijskich Verdiego (Paryż, 1855) przerywa atak bojowników. Gwałtowne uczucia przepełniają również tytułową bohaterkę Aidy (Kair, 1871). Zakochana w Radamesie niewolnica daje im upust w Ritorna vincitor, gdy Egipcjanie szykują się do walki, lecz ani jej zaklęcia, ani żarliwa modlitwa Desdemony Ave Maria z Otella (Mediolan, 1887), nie mają mocy ochrony przed nadciągającym złem. Obie kobiety czeka śmierć, podobnie jak Leonorę z Trubadura (Rzym, 1853), poświęcającej życie dla ratowania Manrica, o którym śpiewa w arii Tacea la notte.

„Moje życie… to armia kobiet!” mawiał Puccini. Jego Madama Butterfly (Mediolan, 1904) opowiada o porzuconej gejszy, która niezachwianą wiarę w powrót ukochanego mężczyzny wyraża w arii Un bel di vedremo. Silne namiętności często prowadzą do tragedii, o czym przekonują się także tytułowe bohaterki Toski (Rzym, 1900) i Manon Lescaut (Turyn, 893). Tuż przed zabiciem Scarpii udręczona Tosca śpiewa arię Vissi d’arte, a w arii Manon In quelle trine morbide rozbrzmiewają echa ogromnej tęsknoty za kawalerem des Grieux. Korowód tych barwnych, choć tragicznych postaci kobiecych zamyka otruta przez zazdrosną rywalkę aktorka z Adriany Lecouvreur (Mediolan, 1902) Cilei, która – jak wyznaje w arii Ecco respiro appena – chciała tylko poświęcić życie sztuce…

Dorota Staszkiewicz