Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Krakowskiej
Alexander Humala – dyrygent
Leticia Moreno – skrzypce
Repertuar:
Arthur Honegger – III Symfonia Liturgiczna
Leticia MORENO - okrzyknięta prawdziwie ekscytującą i wszechstronną skrzypaczką "urzeka publiczność i krytyków swoją naturalną charyzmą, wirtuozerią i potężną siłą interpretacyjną".
Artystka studiowała pod kierunkiem Zakhara Brona, Maxima Vengerova i Mstislava Rostropovicha w Escuela Superior de Música Reina Sofía w Madrycie, Hochschule für Musik und Tanz w Kolonii i Guildhall School w Londynie, a także była najmłodszą stypendystką prestiżowej fundacji Alexander von Humboldt Stiftung. Laureatka międzynarodowych konkursów skrzypcowych, takich jak Konkurs Skrzypcowy im. Szerynga, Concertino Praga, Konkurs Skrzypcowy w Nowosybirsku, konkursy skrzypcowe im. P. Sarasate czy F. Kreislera. Otrzymała także nagrodę Echo Rising Star. Występowała z najbardziej znanymi dyrygentami, jak Zubin Mehta, Esa-Pekka Salonen, Paavo Jarvi, Vladimir Ashkenazy, Christoph Eschenbach, Yuri Temirkanov, Krzysztof Penderecki, Andrés Orozco-Estrada, Josep Pons, Juanjo Mena, Gustavo Gimeno, Peter Eötvös i Andrey Boreyko.
Koncertowała u boku czołowych zespołów orkiestrowych, takich jak Filharmonicy Wiedeńscy, Filharmonia Petersburska, Mahler Chamber Orchestra, Narodowa Orkiestra Symfoniczna w Waszyngtonie, Orkiestra Teatru Maryjskiego, Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino, Orkiestra Filharmonii Monte-Carlo, Orkiestra Filharmonii w Luxemburgu, Academy of St. Martin in the Fields oraz Orquesta Sinfónica Simón Bolívar, a także z towarzyszeniem większości najważniejszych hiszpańskich orkiestr.
W 2022 roku Leticia Moreno dokonała prawykonania koncertu skrzypcowego Aurora Jimmy'ego Lópeza Bellido wraz z Houston Symphony Orchestra pod batutą Andrésa Orozco-Estrady, zdobywając uznanie krytyków. W ubiegłym sezonie zadebiutowała z chińską orkiestrą NCPA w Pekinie pod batutą Vladimira Ashkenazy'ego, a także z towarzyszeniem londyńskiego zespołu Philharmonia Orchestra, który poprowadził Paavo Jarvi, podczas Festiwalu Praska Wiosna i Festiwalu im. Rostropowicza, oraz powróciła do współpracy z Royal Philharmonic Orchestra i Gulbenkian Orchestra.
W sezonie artystycznym 2019/2020 artystka zadebiutuje w Filharmonii Helsińskiej pod batutą Petera Eötvösa, a także w Tokio wraz z Orkiestrą Symfoniczną NHK, którą poprowadzi Paavo Jarvi. Skrzypaczka wystąpi również z Orkiestrą Mozarteum i Andreyem Boreyko, z Deutsche Radio Philharmonie i Josepem Ponsem, Orkiestrą Kameralną Musica Viva w Moskwie oraz Orkiestrą Teatru San Carlo.
Jako zapalona kameralistka i solistka, Leticia Moreno współpracowała z muzykami, takimi jak Sol Gabetta, Bertrand Chamayou, Kirill Gerstein, Alexander Ghindin, Lauma Skride, Mario Brunello, Leonard Elschenbroich, Ksenija Sidorova i Maxim Rysanov.
Najnowszy album artystki Piazzolla ukazał się nakładem wytwórni Deutsche Grammophon, a został zarejestrowany w Abbey Road Studios w Londynie oraz w Emil Berliner Studio w Berlinie wraz z London Philharmonic Orchestra pod batutą Andrésa Orozco-Estrady. Ostatnio Leticia Moreno nagrała również dwie płyty CD dla Universal/Deutsche Grammophon: Spanish Landscapes – studium muzyki hiszpańskiej (m.in. Sarasate, Lorca, Granados, Falla) oraz płytę z utworami Szostakowicza wraz z Orkiestrą Filharmonii Petersburskiej pod dyrekcją Yuri Temirkanova.
Leticia Moreno jest urodzoną w Hiszpanii artystką pochodzenia peruwiańskiego. Z tego powodu nawiązała silne więzi z Ameryką Łacińską, a zwłaszcza z krajem swojego pochodzenia, do którego powraca na występy w każdym sezonie. Artystka gra na skrzypcach pracowni Nicola Gagliano z 1762 roku.
fot. Omar Ayyashi
Alexander HUMALA - studiował dyrygenturę chóralną w Białoruskiej Państwowej Akademii Muzycznej w Mińsku i dyrygenturę symfoniczną w Konserwatorium w Rotterdamie. Wiedzę pogłębiał na kursach mistrzowskich pod kierunkiem takich nauczycieli, jak Collin Metters, Neeme Järvi, Jorma Panula.
Zadebiutował w 2003 roku z orkiestrą kameralną Białoruskiej Akademii Muzycznej. W tym samym roku wystąpił z Orkiestrą Symfoniczną Młoda Białoruś, po czym odnotował debiut międzynarodowy z Litewską Państwową Orkiestrą Symfoniczną i został zaproszony do występów gościnnych z włoską Orchestra Giovanile della Saccisica.
Datum i Novum
Skończona Niedokończona
Co wiemy? W geście wdzięczności, Franz Schubert (1797–1828) ofiarował Towarzystwu Muzycznemu w Grazu w 1823 roku Symfonię h-moll, którą skomponował rok wcześniej. Znamy ją jako Niedokończoną: zachowały się bowiem dwie części pierwsze – Allegro moderato i Andante con moto oraz naszkicowany fragment scherza. Dla wielu odbiorców Niedokończona jest pierwszą prawdziwie romantyczną symfonią: do głosu doszła w niej pieśniowa osobowość twórcy i czas liryczny. I to dzieło skończone w swoich dwóch częściach. A może partyturę kolejnych ogniw cyklu ukrył lub zniszczył Anselm Hüttenbrenner, któremu Schubert powierzył swoje dzieło? Pytania bez odpowiedzi.
Płacz dla „Anioła”
Na rękopisie partytury Koncertu skrzypcowego, skomponowanego w roku 1935 na zamówienie skrzypka Louisa Krasnera, Alban Berg (1885–1935) napisał: Pamięci Anioła. Utwór poświęcił bowiem Manon Gropius, zmarłej w wieku osiemnastu lat córce Almy Mahler i architekta Waltera Gropiusa. Swoim zwyczajem kompozytor połączył dwa światy dźwiękowe: datum (tonalność dur-moll) i novum (dodekafonię). Koncert ma postać dyptyku: część pierwsza to muzyczny portret Manon; część druga ukazuje jej walkę z chorobą, a kulminacją-spełnieniem staje się wieczny pokój duszy. Symbolicznego znaczenia nabiera fragment chorału Es ist genug Johanna Sebastiana Bacha, przywołany w zakończeniu kompozycji. Koncert Pamięci Anioła był ostatnim ukończonym dziełem Berga: artysta zmarł w grudniu 1935 roku. Dlatego niektórzy interpretują ten piękny utwór w kategoriach testamentarycznego requiem.
Z pragnienia pokoju
Powstawała po drugiej wojnie światowej, w latach 1945–46, na zamówienie Fundacji Pro Helvetia. Mowa o III symfonii Liturgicznej Arthura Honeggera (1892–1955). Kompozytor w komentarzu zaznaczył, że dzieło zrodziło się po okrutnych doświadczeniach wojennych, z przemożnego pragnienia pokoju. Tytuły trzech części Symfonii w sposób czytelny odsyłają do charakterów i rozważań natury religijnej. A są to: skontrastowana część pierwsza Dies irae (Allegro marcato; ‘dzień gniewu’), ciemna w barwach i poruszająca część druga De profundis clamavi (Adagio; psalmowe „z głębokości wołam do Ciebie, Panie”) oraz przeniknięty ideą marsza finał Dona nobis pacem (Andante con moto; ‘obdarz nas pokojem’). W muzyce szwajcarskiego kompozytora „przeszłość” istnieje razem z „nowoczesnością”. Honegger zaznaczał, że nie wolno zrywać więzów z tradycją: gałąź odcięta od pnia drzewa szybko bowiem usycha.
Małgorzata Janicka-Słysz