Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Krakowskiej
Sascha Goetzel – dyrygent
Arkadiusz Krupa – obój
Aleksandra Blanik – sopran
Repertuar:
Felix Mendelssohn – Pieśni bez słów – 7 pieśni w oprac. A. Tarkmanna na obój solo i orkiestrę smyczkową
Gustav Mahler – IV Symfonia G-dur na sopran i orkiestrę
Koncert z przerwą, czas trwania ok. 110 minut
Godz. 16.30, Sala Złota – Dyskusyjny Klub Muzyczny
Sascha GOETZEL – w trakcie jedenastoletniej kadencji Dyrektora Artystycznego i Pierwszego Dyrygenta Orkiestry Filharmonicznej Borusan w Stambule, z którą występował na Festiwalu w Salzburgu, Hong Kong Arts Festival, BBC Proms w Londynie, w Royal Concertgebouw, Musikverein i Konzerthaus w Wiedniu, Théâtre des Champs-Elysées, przekształcił ją z mało znanej, prowincjonalnej orkiestry w zespół o międzynarodowej renomie.
Nagrał z nim dla wytwórni Onyx płyty: z utworami orkiestrowymi Respighiego, Hindemitha i Florenta Schmitta, kolejną z utworami Rimskiego-Korsakowa, Bałakiriewa, Erkina, Ippolitowa-Iwanowa (5 gwiazdek od „BBC Music Magazine”), a także Music from the Machine Age (Bartók, Holst, Prokofiew, Ravel, Schulhoff) i M.-A. Turnage: Concerto for 2 Violins “Shadow Walker” / H. Berlioz: Symphonie fantastique, z Vadimem Repinem i Danielem Hopem.
Obecnie jest głównym dyrygentem gościnnym Orkiestry Filharmonii w Sofii. Wcześniej współpracował z Orkiestrą Filharmoniczną Kanagawa w Japonii, Orchestre Symphonique de Bretagne, Orkiestrą Symfoniczną w Kuopio w Finlandii, z Pacific Music Festival w Japonii oraz Austriacko-Koreańską Orkiestrą Filharmoniczną. Jest dyrektorem artystycznym Fundacji Barış İçin Müzik Vakfı (Muzyka dla Pokoju) w Stambule, zajmującej się wykonawstwem i edukacją muzyczną. Występował gościnnie z NHK Symphony, Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, London Philharmonic Orchestra, Münchner Symphoniker, Brandeburgisches Staatsorchester, Teatro Communale Bologna, Orchestre de Chambre de Paris (płyta Bach / Schnittke z udziałem Deborah i Sarah Nemtanu dla wytwórni Naïve), Słowacką Filharmonią Narodową, Orchestre Symphonique et Lyrique Nancy, Orchestre National de Lyon (koncerty w Nowym Jorku), Orchestre National de Bordeaux, orkiestrami symfonicznymi w Helsingborgu, Aarhus, Oregonie, Vancouver, Orchestre National de Pays de la Loire, Dresden Philharmonic (na Abu Dhabi Music Festival), Orchestre National de France, Yomiuri Nippon Symphony, Philharmonique de Luxembourg, Orchestre Philharmonique de Strasbourg, Kioi Sinfonietta, Orkiestrą Narodową Belgii, Orkiestrą Symfoniczną Radia Holenderskiego, Phion Orkest, Rumuńską Narodową Orkiestrą Radiową, Wiener Philharmoniker (bal w Operze Wiedeńskiej).
fot. Özge Balkan
Aleksandra BLANIK – sopran. Naukę śpiewu rozpoczęła w wieku 14 lat u Jana Ballarina. Absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej im. Mieczysława Karłowicza w Katowicach, którą ukończyła w 2019 roku. Studentka drugiego roku studiów magisterskich na wydziale wokalno-aktorskim w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie Ewy Biegas. Na studiach licencjackich prowadzona była przez Agatę Kobierską. Okres studiów owocował wieloma sukcesami na Ogólnopolskich oraz Międzynarodowych konkursach wokalnych, takich jak I miejsce na Międzynarodowym konkursie wokalnym Iuventus Canti Imrich Godin International Vocal Competition, Vrable 2023r., I miejsce na Międzynarodowym konkursie wokalistyki sakralnej Ars et gloria, Katowice 2023r. III miejsce na VIII Ogólnopolskim konkursie duetów wokalno-instrumentalnych, Wrocław 2022r., I miejsce na VII Ogólnopolskim konkursie wokalnym im. Krystyny Jamroz, Kielce 2022r, III miejsce na I Międzynarodowym konkursie wokalnym im. Moniki Swarowskiej-Walawskiej, Krzeszowice 2021r., Grand Prix na Międzynarodowym konkursie dla młodych muzyków Nouvelles Étoiles, Paryż 2020r., Grand Prix na Międzynarodowym konkursie wokalnym International Viennese Spring Music Competition, Wiedeń 2020r.
Sopranistka posiada w swoim reperturze partię Donny Anny z opery Don Giovanni oraz Hrabiny z opery Wesele Figara W.A. Mozarta. Wykonywała solowe partie w takich utworach jak Carmina Burana Carla Orffa, Mszy Koronacyjnej C-dur W. A. Mozarta. Współpracowała z wieloma dyrygentami, takimi jak: Tadeusz Kozłowski, Alexander Humala, Mirosław Jacek Błaszczyk, Jurek Dybał oraz Rafał Kłoczko.
Sopranistka doskonaliła swoje umiejętności wokalne na wielu kursach mistrzowskich, prowadzonych przez światowej sławy śpiewaków operowych, takich jak: Izabela Kłosińska, Andrzej Dobber, Mariusz Kwiecień, Piotr Beczała.
Za wybitne osiągnięcia artystyczne w roku 2021/2022 otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Dotychczas, na każdym roku studiów udaje jej się pozyskać stypendium rektora dla najlepszych studentów wydziału wokalno-aktorskiego Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz stypendium artystyczne miasta Mikołowa.
fot. P. Wachowiak
Arkadiusz KRUPA – w 1995 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie, gdzie studiował pod kierunkiem Jerzego Kotyczki. W latach 1997–2012 był pierwszym oboistą Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a obecnie piastuje to stanowisko w orkiestrze Sinfonia Varsovia.
Jako solista brał udział w wielu festiwalach, takich jak: Warszawska Jesień, Tydzień Talentów w Tarnowie, Koncert Roku w Warszawie, Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena, Festiwal Prawykonań w Katowicach, La Folle Journee. Również jako solista dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji oraz płytowych dla wytwórni Naxos, DUX, Virgin oraz Deutsche Grammophon.
Karty książek o muzyce są pełne biografii „cudownych dzieci”. Wiele z nich odeszło przedwcześnie, lecz pamięć zamknięta w ich niezwykłych dziełach przetrwała stulecia. Mozart był zaledwie ośmiolatkiem, kiedy napisał I Symfonię Es-dur na dwa oboje, dwa rogi i instrumenty smyczkowe. Trzyczęściową kompozycję, w której widoczne są wpływy rodziny Bachów, a zwłaszcza poznanego przez jej autora w Londynie Johanna Christiana, wykonano po raz pierwszy w 1765 roku.
Najwybitniejszym „cudownym dzieckiem” po Mozarcie okrzyknięto Mendelssohna, który zaczął lekcje gry na fortepianie w wieku sześciu lat. Jego Pieśni bez słów, pisane w latach 1829-45, weszły do historii muzyki jako wzór romantycznej liryki instrumentalnej. Nawiązują do dzieł wokalnych, opierając się na wyrazistej linii melodycznej z akompaniamentem. Wzrastająca popularność fortepianu w mieszczańskich domach XIX-wiecznej Europy sprawiła, że początkowo krytycy traktowali Pieśni jako literaturę dla amatorów. Dziś wykonują je znani instrumentaliści, a A.N. Tarkmann opracował kilka z nich na obój z towarzyszeniem orkiestry.
Mahler również wcześnie zaczął występować przed publicznością. Już jako czterolatek próbował swoich sił przy fortepianie, pierwszy koncert dał w wieku dziesięciu lat. Jego dzieła za życia wzbudzały co prawda duże zainteresowanie, ale rzadko były akceptowane przez większość krytyków i publiczności. Napisana w latach 1899-1900 IV Symfonia także nie od razu zyskała powszechną akceptację. Znacznie odbiega od pozostałych symfonii Mahlera – jest najbardziej oszczędna pod względem orkiestracji i najlżejsza, chociaż nie pod względem tematyki, która traktuje o śmierci i zaświatach widzianych oczami dziecka.
Dorota Staszkiewicz