Filharmonia Krakowska
Instytucja kultury województwa małopolskiego
A- A A+
Szukaj

Menu

Miejsca zostały obecnie zablokowane na czas rezerwacji.
31 01-2025
godz. 19:30
Miejsce SALA KONCERTOWA FILHARMONII
Rodzaj koncertu Koncerty Specjalne
Rodzaj abonamentu
CENA BILETÓW: normalny: 150 zł ulgowy: 130 zł miejsca z ograniczoną widocznością: 80 zł
Przewijaj wydarzenia
KONCERT SPECJALNY
31-01-2025 godz. 19:30 Koncerty symfoniczne i oratoryjne SALA KONCERTOWA FILHARMONII
CENA BILETÓW: normalny: 150 zł ulgowy: 130 zł miejsca z ograniczoną widocznością: 80 zł

Wykonawcy:

Z okazji jubileuszu 80-Lecia Filharmonii Krakowskiej


Orkiestra Filharmonii Krakowskiej

Jerzy Maksymiuk – dyrygent *

Alexander Humala – dyrygent **

Antoni Wit – dyrygent ***

Jan Lisiecki – fortepian



Repertuar:

Mieczysław Karłowicz – Odwieczne pieśni op. 10 *

Fryderyk Chopin – II Koncert fortepianowy f-moll op. 21 **

Piotr Czajkowski – VI Symfonia h-moll Patetyczna op. 74 ***


Wydarzenie wyjątkowe – i historycznie, i emocjonalnie: replika koncertu, który odbył się w sobotę, 3 lutego 1945 roku o godzinie 15.30, w sali kinoteatru „Świt”. Pod batutą dra Zygmunta Latoszewskiego krakowska orkiestra filharmoniczna wykonała Odwieczne pieśni op. 10 Mieczysława Karłowicza, Koncert fortepianowy f-moll op. 21 Fryderyka Chopina – z solistą profesorem Zbigniewem Drzewieckim – oraz VI Symfonię h-moll Patetyczną op. 74 Piotra Czajkowskiego. I przypomnieniem takiego właśnie programu Filharmonia im. Karola Szymanowskiego w Krakowie zainauguruje swoje zacne osiemdziesiąte urodziny.


Od tęsknoty do wieczności

W jednym z felietonów tatrzańskich Mieczysław Karłowicz pisał, że kiedy znajdzie się na szczycie góry – sam, przestaje czuć odosobnienie: owiewa go wiekuisty oddech wszechbytu, który harmonizuje to, co w człowieku rozbite. W szkicach symfonicznego tryptyku Odwieczne pieśni, przy jego ostatnim ogniwie – Pieśni o wszechbycie – autor zanotował jakże ważne słowa: wielkość, majestat, wieczność i konieczność. Karłowiczowskie arcydzieło stało się manifestem panteizmu: uwielbienia przez kompozytora natury Tatr, w przestrzeni której doznawał uczuć transcendentnych, podczas wędrówek taterniczych i wykonywania fotografii. Ów panteizm ma głębokie źródła w poezji Kazimierza Przerwy-Tetmajera, do której twórca napisał piękne pieśni na głos i fortepian.

Melancholia, miłość oraz tajemnica bytu i śmierci – oto tematy frapujące kompozytora przez całe jego twórcze życie. Znalazły odzwierciedlenie i symboliczny wyraz także w tryptyku. W trzech symfonicznych pieśniach: w pierwszej – O wiekuistej tęsknocie, w drugiej – O miłości i o śmierci i w trzeciej, już tu wspomnianej, odzywa się jednoczący cykl temat odwieczności, zbudowany gestem ku górze, na skali alikwotów. W muzyce usłyszeć można trzy główne źródła inspiracji dla Karłowicza: tristanowski język dźwiękowy Richarda Wagnera, kolorową „poematową” instrumentację Richarda Straussa i nostalgiczną słowiańską ekspresję Piotra Czajkowskiego. W finałowej Pieśni o wszechbycie odzywa się motyw losu, znany z V Symfonii Ludwiga van Beethovena. Ideałem dla artysty-taternika stała się narracja wielobarwna, spolifonizowana, traktowana na kształt kontrastowanego procesu – z wyrazistych tematów-charakterów.

Prawykonaniem Odwiecznych pieśni, komponowanych w Warszawie i w Zakopanem, w latach 1904–1906, dyrygował w Berlinie 21 marca 1907 roku Grzegorz Fitelberg – na koncercie „Młodej Polski”. W tryptyku Karłowicz zrealizował model per aspera ad astra: „przez ciernie do gwiazd”, kształtując dramaturgię od mroku do światłości, od melancholii do panteistycznej radości, od walki do zwycięstwa i wzniosłości. Kompozytor był dekadenckim pesymistą, ale jego muzyka niesie ukojenie, uśmierzając – jak pisze Leszek Polony – ból istnienia.


Zakochany Chopin

Koncert fortepianowy f-moll op. 21 Fryderyka Chopina zrodził się jako pierwszy (w okresie między wczesną jesienią 1829 a wczesną wiosną 1830), ale opublikowany został jako drugi (pierwodruk paryski – 1836; z dedykacją dla Delfiny Potockiej), po Koncercie e-moll op. 11. Oba koncerty pisane były w czasie rozkwitu pierwszej miłości kompozytora – do Konstancji Gładkowskiej. Chopin zwierzał się w liście (3 X 1829) do Tytusa Woyciechowskiego: „bo ja już – może na nieszczęście – mam «mój ideał», któremu wiernie, nie mówiąc z nim, już pół roku służę, który mi się śni, na którego pamiątkę stanęło Adagio do mojego Koncertu...” Koncert f-moll otrzymał postać tradycyjnego tryptyku, ale Chopin przełamał w nim manualny blichtr stylu brillant, najważniejsze wartości dzieła czyniąc z poetyczności, bo przecież nikt, jak on, klawiszy nie dotykał.

Muzyka części pierwszej, Maestoso, rozwija się na kanwie trzech tematów: pierwszy z nich podszyty jest ekspresją bohaterską; drugi, główny, śpiewnością i klarownością odsyła do stylu Mozarta (kompozytora przez Chopina ukochanego); trzeci ma charakter rozmarzony – nokturnowy. W szaleństwie pianistycznych figuracji w przetworzeniu jest metoda na uskrzydlenie fortepianu. Część druga, Larghetto, to miłosny nokturn ujęty w formę arii da capo. Poetycki nastrój przerywa nagle, w samym środku romantycznego wyznawania uczuć, styl wzburzony, objawiający gorączkę emocji namiętnych. W finałowym rondo, Allegro vivace, odzywają się i kujawiak, i mazur – w splocie mazurkowym. Grę prowadzą tu z sobą temat-refren, wdzięczny i prosty, oraz kuplety, wpisane w aurę wiejską. Efekty pizzicato, puste kwinty imitujące ludowe kapele czy uderzania drzewcem smyczków po strunach w orkiestrze przywołują klimat swojskich zabaw – Chopin lubił tańczyć. Róg (słynne w literaturze muzycznej solo) daje sygnał do radosnej kody.

Na początku marca 1830 w salonie Chopinów odbyła się próba generalna Koncertu f-moll. Wśród publiczności obecni byli nauczyciele artysty: Wojciech Żywny i Józef Elsner. Na drugi dzień w „Kurierze Warszawskim” napisano o Chopinie, że geniuszem przewyższa wszystkich „fortepianistów” i nazwano go Paganinim fortepianu. Młody i zakochany twórca wykonał dzieło na swoim pierwszym koncercie publicznym w Teatrze Narodowym w Warszawie 17 marca 1830 roku; dyrygował Karol Kurpiński.


Przeznaczenie

VI Symfonia h-moll Patetyczna wieńczy symfonikę Piotra Czajkowskiego: przenika ją idea fatum – zmaganie się człowieka z nieuchronnością losu, „czarną nicią” ludzkiej egzystencji. Dzieło ma formę czteroczęściowego cyklu: jego symbolicznym ukoronowaniem staje się ogniwo finałowe z przesłaniem tragicznego lamentu. Muzyka części pierwszej, Adagio – Allegro non troppo, wysnuwana jest od posępnego wstępu, od niskich brzmień fagotu na tle kontrabasów. W inicjalnym geście rozpoznać można spowolniony obraz (ta sama struktura dźwięków) motywu z Beethovenowskiej Sonaty patetycznej. Dramaturgia tej części Symfonii rodzi się z dwóch opozycyjnych grup tematycznych (minore – maggiore). W przetworzeniu odzywają się charakterystyczne dla stylu Czajkowskiego fanfary strachu, a w kulminacji – intonacje z prawosławnego Requiem, antycypujące „zamieranie” (morendo) w zakończeniu Patetycznej. Część druga, Allegro con grazia, to walc – w metrum jednak nie „na trzy”, lecz „na pięć”. Trzecie ogniwo cyklu przybrało postać błyskotliwego scherza, Allegro molto vivace, pod-szytego marszem. W finałowym Adagio lamentoso konsekwentnie rozwijany jest elegijny ruch opadający. I jeśli Karłowicz gestami kierowanymi transcendentnie ku górze daje odbiorcy w Odwiecznych pieśniach poczucie rozwiązania pozytywnego, u Czajkowskiego dominuje ekspresja fatumiczna.

Symfonia Patetyczna prawykonana została 28 października 1893 roku w Sankt Petersburgu pod batutą kompozytora, który dziewięć dni później zmarł. Śmierć twórcy (choroba?, „honorowe” samobójstwo?) jest przedmiotem licznych dociekań i dyskusji. VI Symfonia jako „łabędzi śpiew” stała się poruszającym i namiętnym (tak chyba należy rozumieć jej podtytuł) muzycznym testamentem Czajkowskiego. Warto przypomnieć, że romantycy dźwiękami pisali swoje autobiografie. Twórca Patetycznej był chorobliwie nerwowy i poddawał się impulsom swego lirycznego oraz na wskroś melancholijnego usposobienia. I został reprezentantem romantyzmu o obliczu ekshibicjonistycznym. W kształtowaniu muzyki trzymał się zawsze programu uczuciowego – tego, co można określić mianem wewnętrznej treści wyrazowej: intensywnej, a jednocześnie wyrażonej w fakturze klarownej i wspaniale zaplanowanej orkiestracji. Topos przeznaczenia i cierpienia obecny w twórczości Czajkowskiego nadaje jego tak mocno osobistej wypowiedzi jednocześnie wymiar uniwersalny. Dla człowieka odczuwającego nie tylko piękno, ale i ból istnienia.


Małgorzata Janicka-Słysz



Jerzy MAKSYMIUK - urodził się w Grodnie (1936). Studia muzyczne zwieńczyły trzy dyplomy: z pianistyki ( klasa Jerzego Lefelda), kompozycji (klasa Piotra Perkowskiego) i dyrygentury (klasa Bogusława Madeya).

W roku 1961 zdobył I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Pianistycznym im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy, ale pianistykę porzucił na rzecz dyrygentury. W 1972 roku założył Polską Orkiestrę Kameralną, którą wkrótce wielu krytyków uznało za jedną z najlepszych orkiestr na świecie. POK koncertowała pod jego batutą na całym świecie w tak prestiżowych salach jak Carnegie Hall, Wiener Verein, a także na słynnych londyńskich Promsach i oczywiście w Polsce. Sukcesem był także kontrakt z wytwórnią płytową EMI.

W roku 1975 Maksymiuk został pierwszym dyrygentem WOSPR-u (dwukrotne tournée europejskie i w Stanach Zjednoczonych). Lata 1983-1991 to okres owocnego szefowania BBC Scottish Symphony Orchestra, wielu koncertów i tournée z tym zespołem(m.in. Koncerty Promenadowe w Londynie). Tytuł Conductor Laureate przyznany artyście jest wyrazem uznania dla jego osiągnięć w BBC SSO. W roku 1990 Jerzy Maksymiuk rozpoczął współpracę z English National Opera, gdzie poprowadził premierowe przedstawienie "Don Giovanni" i " Zemsta nietoperza". Następne lata wypełniły koncerty w wielu prestiżowych salach, m.in. dyrygował koncertem otwierającym salę Filharmonii w Belfaście. Na swym koncie ma koncerty z tak znakomitymi orkiestrami jak London Symphony Orchestra, London Philharmonic Orchestra, Orchestre National de France, Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra, Zawsze koncertował też w kraju, często z wyróżnianą przez siebie Sinfonią Varsovią.

Jerzy Maksymiuk nagrał ponad 100 płyt, m.in. dla EMI (13 płyt), Hyperionu, Naxosa. Na swym koncie ma wiele nagród, m.in. nagrodę Gramophone Award - "Best Concerto of the Year" (1992) za "The Confession of Isobel Gowdie" Jamesa Macmillana .

Jest jednym z dwóch artystów odznaczonych prestiżowym złotym medalem za popularyzowanie muzyki Edwarda Elgara. Maksymiuk jest też kompozytorem (muzyka symfoniczna, kompozycje kameralne, balet, pieśni, muzyka filmowa). Pracę jako kompozytor muzyki filmowej rozpoczął już na studiach - współpracował m.in. z Jerzym Petelskim, Wojciechem Hasem i Krzysztofem Zanussim. Łącznie ogromny dorobek Maksymiuka obejmuje muzykę do ponad 100 filmów.

Od kilku lat artystę pochłania komponowanie muzyki symfonicznej. Ostatnio napisane kompozycje to m.in., ”Liście gdzieniegdzie spadające”(2011) - utwór na orkiestrę kameralną, „Vers” na orkiestrę smyczkową (2014), „Arbor vitae II” na orkiestrę, akordeony i sopran (2018), „Gdy marzenia płoną” na trzy akordeony, utwór dedykowany zespołowi Motion Trio (2021). Za wspaniały przerywnik w tej pracy uznaje Maksymiuk napisanie muzyki do niemego filmu „Mania” z udziałem Poli Negri (2011). „Pisząc muzykę do „Manii” mogłem odbyć interesującą wycieczkę, nie tylko muzyczną” – mówi. Zainspirowała ona z kolei artystę do napisania muzyki na dwa fortepiany, która ukazała się na płycie zatytułowanej „Retro”(2017). Wykonawcami byli poza nim: Janusz Olejniczak i Kasia Moś (śpiew).

Artystę uhonorowano wieloma odznaczeniami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Brylantową i Złotą Batutą, SuperWiktorem, Złotym Fryderykiem. Jest Honorowym obywatelem miasta Białystok. Szczyci się tytułami Doktora Honoris Causa nadanymi przez Uniwersytet w Strahclyde , Uniwersytet Białostocki i Akademię Muzyczną w Bydgoszczy.


Antoni WIT - dyrygent honorowy Filharmonii Krakowskiej oraz dyrektor artystyczny Orquesta Sinfónica de Navarra w Pampelunie. Wcześniej kierował zespołami Filharmonii Pomorskiej (1974–77), Orkiestrą i Chórem Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie (1977–83), Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach (1983–2000), Orquesta Filarmónica de Gran Canaria (1987–92). W latach 2002–2013 sprawował funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie.

W trakcie swej działalności w Filharmonii Narodowej poprowadził z jej zespołami ponad 450 koncertów (w tym 215 za granicą) i nagrał ponad 50 płyt (w tym niemal 40 dla wytwórni NAXOS).

Absolwent krakowskiej Wyższej Szkoły Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna), gdzie studiował w klasie dyrygentury u Henryka Czyża oraz kompozycji u Krzysztofa Pendereckiego. Równolegle ze studiami muzycznymi kształcił się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Muzyczną edukację kontynuował w paryskiej École Normale de Musique oraz u Nadii Boulanger.

Karierę muzyczną rozpoczął jako asystent Witolda Rowickiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Po otrzymaniu II nagrody na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie (1971) został asystentem patrona konkursu.

Występował niemal we wszystkich ośrodkach muzycznych Europy, Azji, Australii i obu Ameryk. Współpracował z takimi zespołami jak Berliner Philharmoniker, Staatskapelle Dresden, Tonhalle-Orchester Zürich, Royal Philharmonic, Philharmonia Orchestra, BBC Symphony Orchestra, Orchestre Symphonique de Montréal, Orchestra dell’Accademia di Santa Cecilia, Orchestre de la Suisse Romande, NHK Symphony Orchestra, Filharmonia Petersburska. W maju 2009 roku, wraz z Orkiestrą Symfoniczną Radia Czeskiego zainaugurował 64. Festiwal Praska Wiosna. W ostatnich sezonach prowadził m.in. orkiestry La Scali w Mediolanie, Budapest Festival Orchestra, Santa Cecilia w Rzymie, Staatskapelle Dresden, Berner Symphoniker, China Philharmonic (Pekin), Shanghai Symphony Orchestra, Denver Symphony Orchestra, New Zealand Symphony Orchestra, Yomiuri Nippon SO (Tokio), Nagoya Philharmonic, orkiestrę Teatro Colón (Buenos Aires), Royal Philharmonic Orchestra (na festiwalu Montreux), orkiestry w Liège, Brukseli, Trondheim, Zagrzebiu, Bilbao i Barcelonie. Jesienią 2012 roku przewodniczył jury Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach. W sierpniu 2013 roku wystąpił na słynnym festiwalu BBC Proms w Londynie z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, a we wrześniu 2013 roku dyrygował orkiestrą Berliner Phliharmoniker i Chórem Filharmonii Narodowej w Berlinie. 3 października 2015 w ramach dnia zatytułowanego Total Immersion Henryk Górecki dyrygował w Londynie orkiestrą BBC prowadząc wieczorny koncert złożony z utworów Góreckiego, natomiast w kwietniu 2016 dyrygował Cleveland Orchestra.

Jego nagrania (ponad 200 albumów płytowych) otrzymały liczne nagrody fonograficzne, w tym m.in. Grammy Award 2013 oraz sześć innych nominacji do tej nagrody, Diapason d’Or i Grand Prix du Disque de la Nouvelle Académie, Cannes Classical Award, Choc, ICMA, cztery polskie nagrody „Fryderyk”. Zarejestrował wiele dzieł polskich kompozytorów, takich jak: Paderewski, Wieniawski, Karłowicz, Szymanowski, Lutosławski, Penderecki, Kilar, jak również utwory należące do kanonu światowej literatury muzycznej – m.in. przyjęte z wielkim uznaniem krytyków interpretacje dzieł Mahlera i R. Straussa. W ostatnim czasie zarejestrował utwory Moniuszki, Góreckiego, Weinberga, Brahmsa i Dvořáka. Nagrał komplet dzieł Chopina na fortepian z orkiestrą z Kun Woo Paikiem i Orkiestrą Filharmonii Narodowej, a z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia – koncerty Prokofiewa. Należy do nielicznego grona artystów, których płyty sprzedano w łącznym nakładzie niemal pięciu milionów egzemplarzy.

Antoni Wit prócz aktywności koncertowej prowadził również działalność pedagogiczną jako profesor dyrygentury Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, a jego studenci zdobywają najwyższe laury w polskich i międzynarodowych konkursach muzycznych.


Alexander HUMALA - dyrygent, który wyróżnia się ekspresją gestyczną i głęboką muzykalnością. Ukończył studia na wydziale dyrygentury chóralnej na Białoruskiej Państwowej Akademii Muzycznej oraz na wydziale dyrygentury symfonicznej w Konserwatorium w Rotterdamie. Doskonaląc swój warsztat, uczestniczył w mistrzowskich kursach prowadzonych przez takich dyrygentów, jak Colin Metters, Jurij Simonow, Marin Alsop czy Jorma Panula. Udział w prestiżowych kursach mistrzowskich pozwolił mu na dalszy rozwój zawodowy. Pracował z Péterem Eötvösem na Lucerne Festival Academy, z Neeme i Paavo Järvi na Letnim Festiwalu w Pärnu oraz współpracował ze Szkocką Orkiestrą Kameralną i London Sinfonietta na Międzynarodowym Festiwalu St Magnus na Orkadach.

Zadebiutował z orkiestrą kameralną Białoruskiej Akademii Muzycznej, by niedługo potem poprowadzić koncerty z Orkiestrą Symfoniczną Młodej Białorusi oraz Litewską Państwową Orkiestrą Symfoniczną. Jego talent i zaangażowanie zostały docenione przez włoską Orkiestrę Giovanile della Saccisica, która zaprosiła go do poprowadzenia gościnnie koncertów.

Jako asystent dyrygenta współpracował z tak znamienitymi dyrygentami, jak Stanisław Skrowaczewski, Jerzy Maksymiuk, Christoph Eschenbach, Antoni Wit. Na Castleton Festival był asystentem Lorina Maazela, zaś przy produkcji opery A Dog’s Heart Aleksandra Raskatova w Operze w Lyonie asystentem Martyna Brabbinsa. Zastąpił też Jerzego Semkowa dyrygując Le Divin Poème Aleksandra Scriabina z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia.

Na swoim koncie ma liczne osiągnięcia, spośród których warto wymienić pierwsze nagrody na 4. Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów Chóralnych im. Jāzepsa Vītolsa w Rydze oraz 5. Międzynarodowym Konkursie Dyrygentury Chóralnej W Stronę Polifonii we Wrocławiu, gdzie zdobył także wszystkie nagrody dodatkowe. Humala był również stypendystą programu "Gaude Polonia", odbywając staże w Operze Wrocławskiej i Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Pełnił funkcję asystenta dyrygenta Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach oraz pierwszego dyrygenta białoruskiego zespołu Capella Sonorus. Był również dyrygentem w Rosyjskiej Narodowej Orkiestrze Filharmonicznej. W 2021 roku Alexander Humala został wybrany na stanowisko dyrektora artystycznego Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie.

Jako dyrektor muzyczny zorganizował kilka znaczących festiwali muzycznych, w tym festiwal barokowy i festiwal muzyki współczesnej, promujący młodych białoruskich i europejskich kompozytorów.

Dyrygował podczas I Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Karola Szymanowskiego oraz Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Mieczysława Wajnberga.

Alexander Humala współpracował z renomowanymi zespołami, w tym z Orkiestrą i Chórem Filharmonii Krakowskiej, Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Orkiestrą Symfoniczną w Trondheim, Orkiestrą Filharmonii w Zagrzebiu, Łotewską Orkiestrą Narodową, Orkiestrą Symfoniczną Państwowej Filharmonii w Transylwanii, Orkiestrą Symfoniczną INSO-Lwów Narodowej Filharmonii we Lwowie i Państwowa Orkiestrą Symfoniczną w Armenii.

Pracował z wybitnymi solistami, takimi jak Gautier Capuçon, Marc Coppey, Claudio Bohórquez, Arto Noras, Boris Berezovsky, Dmitry Masleev, Szymon Nehring, Leticia Moreno, Rosanne Philippens, Geneviève Strosser, Urszula Kryger, Iwona Sobotka i Andrzej Lampert. Występował też jako dyrygent z legendami jazzu, takimi jak Chick Corea, Adam Makowicz, Branford Marsalis, Arturo Sandoval, Terence Blanchard, Nicholas Payton, Randy Brecker, Jamie Cullum, Kurt Elling, Pat Metheny, Randy Brecker i Włodek Pawlik.

Współpracował z wieloma kompozytorami muzyki współczesnej, jak Krzysztof Penderecki, Paweł Mykietyn, Aleksander Raskatov, Ståle Kleiberg i Elliot Goldenthal. Dokonał szeregu nagrań, między innymi z Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej nagrał pierwotną wersję II Symfonii Karola Szymanowskiego. Występy i nagrania Alexandra Humali były prezentowane przez Mezzo, Arte TV, TVP Kultura oraz Program Drugi Polskiego Radia.

W nadchodzącym sezonie Alexander Humala wystąpi z renomowanymi orkiestrami, w tym z Orkiestrą di Padova e del Veneto, Orkiestrą Budafok Dohnanyi, Filharmonią Krakowską, Filharmonią Szczecińską, Filharmonią Śląską oraz na Narodowym Festiwalu Muzycznym (Chestertown, MD). Współpracować będzie również z wybitnymi solistami, takimi jak Ivo Pogorelić, Jan Lisiecki, Baiba Skride i Aleksandra Kurzak.

Muzyczna kariera Alexandra Humali jest świadectwem jego zaangażowania, umiejętności oraz pasji do muzyki, które sprawiają, iż zwraca on szczególną uwagę środowiska muzycznego.


„Nieskazitelny, liryczny i inteligentny” (The New York Times)

„Muzyk o niezwykłej finezji i wyobraźni” (Boston Globe)


Jan LISIECKI – kanadyjski pianista, który ma za sobą karierę obejmującą półtorej dekady obecności na największych światowych scenach koncertowych. Nawiązał w tym czasie bliską współpracę z czołowymi dyrygentami i zespołami orkiestrowymi naszych czasów, wykonując ponad sto koncertów rocznie. W sezonie artystycznym 2024–2025 powróci do współpracy z Boston Symphony, London Philharmonic, Filharmonią Monachijską, Pittsburgh Symphony oraz Seattle Symphony. Wraz z orkiestrą Academy of St Martin in the Fields weźmie udział w tournée, które obejmie 19 koncertów w Niemczech i Austrii, w tym pełne cykle utworów Beethovena, wykonane w Elbphilharmonie w Hamburgu, w Monachium oraz w Kolonii. Jako artysta-rezydent Orkiestry Symfonicznej w Toronto zainauguruje nowy sezon działalności orkiestry oraz poprowadzi ten zespół od fortepianu podczas występów prezentujących kompletny cykl koncertów Beethovena. Wystąpi również ze swoim, cieszącym się ogromnym uznaniem, solowym recitalem „Preludia”, który miał już okazję prezentować w Stern Auditorium w Carnegie Hall. Tym razem wykona swój solowy program w mediolańskiej La Scali, Théâtre des Champs- -Élysées w Paryżu, Herbst Theatre w San Francisco, BOZAR w Brukseli oraz podczas Klavier-Festival Ruhr. Program obejmujący utwory W.A. Mozarta, L. van Beethovena i R. Schumanna, wykonywany w duecie z Julią Fischer, zaprowadzi go na deski 15 różnych sal koncertowych w Europie i Stanach Zjednoczonych, w tym do nowojorskiego Lincoln Center, Chicago Symphony Center, Jordan Hall w Bostonie, Filharmonii Berlińskiej, hamburskiej Elbphilharmonie oraz Prinzregententheater w Monachium. Wystąpi również z New York Philharmonic, Cleveland Orchestra, Chicago Symphony Orchestra, Orchestre de Paris, Tonhalle-Orchester Zürich, a także Staatskapelle Dresden. Jest stałym gościem podczas najważniejszych letnich festiwali muzycznych w Europie i Ameryce Północnej. Występował w ramach Festiwalu w Salzburgu, a niedawno po raz trzeci zagościł na festiwalu BBC Proms. Jego wcześniejsze programy recitalowe prezentowane były w ponad 50 różnych miastach świata. Jako piętnastolatek Jan Lisiecki otrzymał propozycję wyłącznego kontraktu nagraniowego ze strony wytwórni Deutsche Grammophon. Od tego czasu zdążył nagrać dziewięć albumów, nagrodzonych takimi wyróżnieniami jak JUNO Award, ECHO Klassik, Gramophone Critics’ Choice (nagroda krytyków muzycznych magazynu Gramophone), Diapason d’Or oraz Edison Klassiek. W wieku lat 18 artysta zdobył Nagrodę im. Leonarda Bernsteina oraz Young Artist Award, przyznawaną przez magazyn Gramophone, stając się niniejszym najmłodszym laureatem tej nagrody. W roku 2012 otrzymał tytuł Ambasadora UNICEFu w Kanadzie.



Partnerzy Jubileuszowego 80. Sezonu Artystycznego: