Filharmonia Krakowska
Instytucja kultury województwa małopolskiego
A- A A+
Szukaj

Menu

Miejsca zostały obecnie zablokowane na czas rezerwacji.
25 05-2025
godz. 18:00
Miejsce SALA KONCERTOWA FILHARMONII
Rodzaj koncertu Koncerty Symfoniczne
Rodzaj abonamentu
CENA BILETÓW: Strefa I - normalny: 100 zł Strefa I - ulgowy: 90 zł Strefa II - normalny: 90 zł Strefa II - ulgowy: 80 zł Strefa III - normalny: 80 zł Strefa III - ulgowy: 70 zł Strefa IV - normalny: 60 zł strefa v: 40 zł
Przewijaj wydarzenia
Gustav Mahler Festival
25-05-2025 godz. 18:00 SALA KONCERTOWA FILHARMONII
CENA BILETÓW: Strefa I - normalny: 100 zł Strefa I - ulgowy: 90 zł Strefa II - normalny: 90 zł Strefa II - ulgowy: 80 zł Strefa III - normalny: 80 zł Strefa III - ulgowy: 70 zł Strefa IV - normalny: 60 zł strefa v: 40 zł

Wykonawcy:

Orkiestra Polskiego Radia w Warszawie

Michał Klauza – dyrygent

Olga Pasiecznik – sopran

Repertuar:

Gustav Mahler  – Adagietto z V Symfonii cis-moll

Ludwig van Beethoven  – Ah! Perfido op. 65

***

Gustav Mahler – IV Symfonia G-dur


Koncert z przerwą, czas trwania ok. 2 godz.


Różne oblicza muzyki


Adagietto czyli: Alma

Historia słynnego Adagietta z V Symfonii Gustava Mahlera (1860-1911) łączy się ściśle z Almą Schindler– kobietą piękną i inteligentną, artystką, która została muzą i żoną starszego o dziewiętnaście lat kompozytora. Na stronie tytułowej tej czwartej części pięcioczęściowego cyklu symfonicznego Willem Mengelberg – holenderski dyrygent i przyjaciel Mahlera – wpisał tekst wiersza, zaczynający się od słów: „Jakże Cię kocham, o słońce moje”, który da się podłożyć pod melodię. Przywołanie w muzyce motywu z Wagnerowskiego Tristana i Izoldy dookreśla namiętną wymowę kompozycji. To krótkie (jego wykonanie rozpina się między siedmioma a nawet trzynastoma minutami), ale jakże znaczące ogniwo z Mahlerowskiej Piątej, stało się symbolem miłosnego wyznania i uniesienia, tożsamego z czasem zatrzymanym i intymnym, nawet – erotycznym.Rozsławione zostało w filmie Śmierć w Wenecji, nakręconym na podstawie powieści Thomasa Manna i wyreżyserowanym przez Luchina Viscontiego, a opowiadającym o uczuciu trudnym i spóźnionym.


Beethoven „po neapolitańsku”
Ludwiga van Beethovena (1770-1827) znamy przede wszystkim jako twórcę przekraczającego granice sztuki oświeceniowej i kierującego się ku nowym brzegom. Ale w młodzieńczym opus 65 – w scenie i arii koncertowej Ah! perfido na sopran i orkiestrę nawiązał do tradycji neapolitańskiej operyseria. Treściową kanwą jest tu mityczna opowieść o zakochanej księżniczce Deidamii, porzuconej przez Achillesa. Burzliwy afektowany recytatyw, w którym Beethoven wykorzystał tekst czołowego poety barokowego Pietra Metastasia,znajduje ujście w arii, ze słowami poety anonimowego, gdzie ton lamentacyjno-błagalny spotyka się z dramatycznym i końcowym pytaniem bohaterki: „ach, okrutniku … czyż nie jestem godna twej litości?” Kompozycja wykonana została po raz pierwszy 21 listopada 1796 roku w teatrze w Lipsku – śpiewała sopranistka Josepha Dušek, dla której pisał także Wolfgang Amadeus Mozart.

Czwarta Mahlera: zaproszenie na niebiańską ucztę
W secesyjnej twórczości Mahlera symfonia stała się sztuką metafory i przesłania. IV Symfonię, prawykonaną 25 listopada 1901 roku w Monachium, odczytywano już w zaawansowanym wieku dwudziestym w kategoriach afirmujących radość i wiarę w jej wydaniu naiwno-dziecięcym. Część pierwsza miała być pierwotnie opatrzona tytułem Die Welt als ewige Jetztzeit (‘świat jako wieczne teraz’), zarysowując opozycję: doczesność –perspektywa eschatologiczna. W groteskowym scherzu, drugiej części tej Symfonii, śmierć, według intencji Mahlera, „rzępoli” na skrzypcach, przestrojonych o ton w górę, austriackiego ländlera. Ton refleksyjny wnosi ogniwo trzecie, Adagio – po nim, w finale, rozbrzmiewa pieśń Das himmlische Leben (‘życie niebiańskie’), którą Mahler planował na zakończenie swojej Trzeciej symfonii. Tekst zaczerpnął z ulubionego zbioru ludowej poezji niemieckiej Des Knaben Wunderhorn (‘cudowny róg chłopca’). Głosem sopranu, którym rozkwita ta czwarta część cyklu, i orkiestry (motywem fletu i dzwonków integruje jej ramy) opowiada dźwiękami historię pełną ufności (a być może i z pewnym „ironicznym” dystansem?). Oto w niebie Święta Marta przygotowuje ucztę; pieczę sprawuje Święty Piotr. Chleb wypiekają aniołowie, można nawet zakosztować wina z bożej tawerny. Nie ma muzyki na ziemi, która równałaby by się z tą śpiewaną przez świętą Cecylię i jej towarzyszki na wysokościach, gdzie wszystko budzi się do radości.

Małgorzata Janicka-Słysz




Olga PASIECZNIK (Pasichnyk) urodziła się w Ukrainie w rodzinie naukowców. Studia wokalne odbyła w Kijowskim Konserwatorium. W czasie studiów podyplomowych w Warszawskiej Akademii Muzycznej im. F. Chopina w 1992 roku zadebiutowała na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej, a cztery lata później na scenie Thęatre des Champs- Élysées w Paryżu jako Pamina w Czarodziejskim flecie Mozarta.

Artystka ma na koncie ponad pięćdziesiąt partii, m.in. w operach Monteverdiego, Glucka, Handla, Mozarta, Webera, Bizeta, Rossiniego, Verdiego, Pucciniego, Debussy’ego, Poulenca oraz kompozytorów współczesnych zrealizowanych na najbardziej znanych i prestiżowych scenach świata oraz na nagraniach płytowych i radiowo-telewizyjnych. Role te przyniosły jej wielkie uznanie krytyki i publiczności. Występowała m. in. w Opéra National de Paris - Opéra Bastille, Palais Garnier, Théâtre des Champs-Élysées, Théâtre Châtelet, Salle Pleyel (Paris), Concertgebouw (Amsterdam), Komische Oper Berlin, Berliner Konzerthaus, Berliner Philharmonic, Elbphilharmonie Hamburg, Teatro Real, Auditorio Nacional de Música (Madrid), Bayerische Staatsoper, Münchner Philharmonie, Palais des Beaux-Arts, Théâtre Royal de la Monnaie (Brussels), Theater an der Wien, Bregenzer Festspiele, Grand Théâtre de Genève, Finnish National Opera, Flemish Opera, Tokyo Suntory Hall, Teatr Wielki Opera Narodowa. Wykonuje rozległy repertuar kameralny oraz recitale z pianistką Natalią Pasiecznik.

Uczestniczyła w licznych koncertach oratoryjnych i symfonicznych w słynnych salach koncertowych we wszystkich niemal krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Izraelu, Chinach, Japonii i Australii. Wielokrotnie współpracowała z najwybitniejszymi orkiestrami wśród których są: Boston Symphony Orchestra (USA), Narodowa Orkiestra Symfoniczna Belgii, Orquestra Nacional de España i Orquesta Sinfónica de RTVE (Hiszpania), English Concert, Wiener Symphoniker, Orchestre Philharmonique de Radio France, Orchestre National de France, Les Musiciens du Louvre-Grenoble (Francja), Akademie für Alte Musik Berlin, Freiburger Barockorchester, Orkiestrą XVIII wieku, Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, NDR Bigband pod batutą takich mistrzów, jak m.in. Fabio Biondi, Ivor Bolton, Andrzej Boreyko, Frans Brüggen, Jean-Claude Casadesus, Marcus Creed, Charles Dutoit, Mark Elder, René Jacobs, Vladimir Jurowski, Roy Goodman, Christopher Hogwood, Heinz Holliger, Philippe Herreweghe, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jerzy Maksymiuk, Jean-Claude Malgoire, Marc Minkowski, John Nelson, Kazushi Ono, Andrew Parrott, Krzysztof Penderecki, Trevor Pinnock, Jean-Christophe Spinosi, Marcello Viotti, Antoni Wit, Massimo Zanetti.

Jest laureatką międzynarodowych konkursów wokalnych w s’Hertogenbosch w Holandii, Mirjam Helin w Helsinkach oraz im. Królowej Elżbiety w Brukseli. Została wyróżniona także w Polsce - Paszportem tygodnika „Polityka” (1997), nagrodami polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk (1997, 2004, 2018), nagrodą Orfeusz festiwalu Warszawska Jesień (1999), Złotym Krzyżem Zasługi (2001) oraz Nagrodą im. A. Hiolskiego (2004) za najlepszą kobiecą rolę operową. W 2005 i 2010 roku została nominowana przez międzynarodowy magazyn operowy „Opernwelt” do tytułu „Najlepsza śpiewaczka sezonu artystycznego”. W 2011 artystka otrzymała doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a w 2012 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. W październiku 2023 roku otrzymała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

W swoim dorobku fonograficznym ma ponad 60 CD i DVD, które nagrała m.in. dla CD Accord, Dabringhaus und Grimm, Harmonia Mundi, Naxos i Opus 111. fot. A. Świetlik



Michał KLAUZA – dyrektor artystyczny Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie. W latach 2013-2015 kierownik muzyczny Opery i Filharmonii Podlaskiej, a w latach 2009–2015 II dyrygent Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. Był dyrygentem i zastępcą dyrektora muzycznego Welsh National Opera w Cardiff (2004-2008). W grudniu 2011 roku poprowadził w Narodowej Operze Ukrainy w Kijowie Króla Rogera Szymanowskiego w wersji koncertowej, przygotowanego jako finałowe wydarzenie Zagranicznego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji w Radzie Unii Europejskiej. We wrześniu 2021 roku przygotował i poprowadził wraz z zespołami Opery Krakowskiej prapremierę opery Wanda Joanny Wnuk-Nazarowej.

W 2019 roku w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej przygotował i pokierował muzycznie premierą wystawionej po raz pierwszy w Polsce operą Billy Budd Brittena, a w roku 2023 na tejże scenie przygotował i dyrygował premierą Petera Grimesa Brittena. Współpracował z licznymi orkiestrami w kraju i za granicą. Koncertował we Francji, Niemczech, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Włoszech, Brazylii, Armenii, Korei Płd. i krajach Zatoki Perskiej.

Współpracował z Operą Bałtycką, Operą Nova w Bydgoszczy, Teatrem Wielkim w Poznaniu, Teatrem Wielkim-Operą Narodową w Warszawie (1998–2003). W swoim dorobku artystycznym posiada szereg nagrań radiowych i telewizyjnych, m.in. z NOSPR dokonał pierwszej studyjnej rejestracji operetki Loteria na mężów Szymanowskiego wydanej przez Polskie Radio i nominowanej do nagrody Fryderyk 2019. Wśród dyskografii pod jego batutą Polskie Radio wydało m.in.: nagrane z Polską Orkiestrą Radiową operę Hagith Szymanowskiego (nagroda Fryderyk 2020 w kategorii: Album Roku, Muzyka Oratoryjna i Operowa), utwory symfoniczne Henryka Warsa, Msze Moniuszki oraz płytę Muzyka kompozytorów polskich XVIII i XIX wieku. W maju 2002 roku z zespołami Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie nagrał dla Polskiego Radia spektakl Król Roger Szymanowskiego.

Dokonał szeregu nagrań muzyki do filmów m.in. do nagrodzonego „IO” Jerzego Skolimowskiego. Od 2016 do lutego 2022 roku był gościnnym dyrygentem Teatru Bolshoi w Moskwie, gdzie przygotował i poprowadził premiery Don Pasquale Donizettiego oraz Idioty Weinberga; dyrygował także spektaklami: Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego oraz Katarzyna Izmajłowa Szostakowicza. Współpracę zerwał po barbarzyńskim ataku reżimu putinowskiego na Ukrainę.

W latach 2013–2015 był Dyrektorem Artystycznym Orkiestry Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Od 2020 roku pracuje w Katedrze Dyrygentury Symfoniczno-Operowej UMFC w Warszawie. Absolwent Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie dyrygentury symfoniczno-operowej Ryszarda Dudka oraz studiów podyplomowych w Konserwatorium im. Rimskiego-Korsakowa w Sankt Petersburgu w klasie Ilii Musina. fot. M. Heller


ORKIESTRA POLSKIEGO RADIA w WARSZAWIE

W roku 2025 minie 80 lat od formalnego powołania przez Stefana Rachonia Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, jednak historia zespołu sięga jeszcze czasów przedwojennych a jej początek datuje się na rok 1934. Dziś OPRW to ostatni zespół artystyczny w strukturze Polskiego Radia. Każdego roku za sprawą Orkiestry w eter płyną godziny muzyki zarejestrowanej podczas koncertów i sesji nagraniowych. Zespół ma także w swym dorobku nagrania muzyki do ponad 100 filmów i seriali.

Od roku 2015 dyrektorem artystycznym OPRW jest Michał Klauza. Kolejne sezony otwierały wykonania dzieł wokalno-instrumentalnych: Ogińskiego, Nowowiejskiego czy Kurpińskiego. Płytowa rejestracja HagithKarola Szymanowskiego przyniosła Orkiestrze Fryderyka 2020.

W latach 2007–2015 zespołem kierował Łukasz Borowicz, którego znakiem rozpoznawczym stały się koncertowe wykonania nieznanych lub zapomnianych polskich oper, m.in. Maria Statkowskiego, Flis, Verbum nobile Moniuszki, Monbar czyli FlibustierowieDobrzyńskiego, czy Zemsta za mur graniczny Noskowskiego.

OPRW pracowała z najwybitniejszymi polskimi dyrygentami - Jerzym Maksymiukiem, Jackiem Kaspszykiem, Antonim Witem, Janem Krenzem, Markiem Mosiem – czy solistami: Aleksandrą Kurzak, Olgą Pasiecznik, Ewą Podleś, Jadwigą Rappé, Małgorzatą Walewską, Piotrem Beczałą, Tomaszem Koniecznym, Mariuszem Kwietniem, Krzysztofem i Jakubem Jakowiczami, Konstantym Andrzejem Kulką, Rafałem Blechaczem, Charlesem Richardem-Hamelinem, Krzysztofem Jabłońskim, Piotrem Palecznym, czy Dang Thai Sonem.

fot. Bruno Fidrych