Wykonawcy:

Repertuar:

Józef Michał Poniatowski – Pierre de Médicis (wykonanie koncertowe)

Koncert z przerwą, czas trwania ok. 3 godz.

Koncert pod patronatem honorowym Ambasady Hiszpanii w Polsce
oraz Instytutu Cervantesa w Krakowie

Po rozbiorach Polski losy bliskich króla Stanisława Augusta Poniatowskiego potoczyły się krętymi ścieżkami. Jedną z kart rodzinnej sagi gęsto zapisał syn królewskiego bratanka Stanisława, książę Józef Michał de Monterotondo – dyplomata, senator, śpiewak i kompozytor. W 1860 roku spod jego pióra wyszła opera Pierre de Médicis, z librettem opartym na historii z czasów dawnego władcy Florencji, Piotra II Medyceusza. Autorem tekstu był Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges.

W próbie generalnej uczestniczył ponoć sam Gioachino Rossini, a podczas uroczystej premiery, na której oprawę wydano niebagatelną kwotę stu pięćdziesięciu tysięcy franków, obecna była nawet rodzina królewska. Bisowano wiele razy. Prawykonanie Pierre de Médicis odbyło się w Paryżu na rok przed skandalem związanym z klęską Tannhäusera Richarda Wagnera. W przeciwieństwie do dzieła niemieckiego kompozytora, na którego drodze stanęły przeszkody polityczne, opera Poniatowskiego odniosła duży sukces. Jej autor nie tylko umiejętnie żonglował konwencją, ale też był bliskim znajomym Napoleona III, przez co zresztą podejrzewa się, że niektóre opinie mogły być moderowane.

Nie sposób jednak odmówić Poniatowskiemu znajomości warsztatu kompozytorskiego i dobrych rozwiązań muzyczno-dramatycznych. W ciągu następnych kilku lat Pierre de Médicis wystawiono blisko 50 razy w Paryżu, a także w Lyonie, Madrycie i Mediolanie. Polskie wykonanie koncertowe miało miejsce w Filharmonii Krakowskiej ponad 150 lat po premierze – w lipcu 2011 roku, podczas Festiwalu Muzyki Polskiej.

Dorota Staszkiewicz

José Miguel PÉREZ-SIERRA – dyrektor muzyczny Teatro de La Zarzuela w Madrycie, dyrektor muzyczny i artystyczny Royal Opera Festival w Krakowie oraz pierwszy dyrygent gościnny Ópera de A Coruña – jest jednym z czołowych dyrygentów swojego pokolenia. Urodzony w Madrycie, zyskał międzynarodową sławę w 2006 roku, dyrygując operą Il viaggio a Reims na Rossini Opera Festival w Pesaro (Włochy). Kształcił się pod okiem takich mistrzów jak Gabriele Ferro, Gianluigi Gelmetti, Colin Metters, Alberto Zedda i Lorin Maazel. Zadebiutował w 2005 roku z Orquesta Sinfónica de Galicia i od tego czasu regularnie występuje jako dyrygent gościnny m.in. w Teatro Real i Teatro de la Zarzuela w Madrycie, Palau de les Arts w Walencji, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, ABAO Bilbao Ópera, Ópera de Oviedo, Ópera de Las Palmas, Ópera de Tenerife, Opéra de Marseille, Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu, Opéra de Montréal, Teatro Municipal w Santiago de Chile, Royal Opera Festival w Krakowie, Rossini in Wildbad Festival w Niemczech, Teatro San Carlo w Neapolu, Festival Puccini w Torre del Lago, Opéra de Massy i Opéra-Théâtre w Metz (Francja), oraz w wielu innych teatrach.

W sezonie 2024–2025 Maestro Pérez-Sierra poprowadzi La bohème w Ópera de A Coruña; Marinę w Teatro de la Zarzuela; La verbena de la Paloma w Palau de les Arts w Walencji; Marię Stuartę w Teatro Real; Turandot w Theater Basel; Normę w Opéra National du Capitole w Tuluzie; IX Symfonię Mahlera z Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej; La tabernera del Puerto w Teatro de la Zarzuela oraz w Filharmonii Krakowskiej; a także Pierre de Médicis (Poniatowski) i La Cenerentola na Royal Opera Festival w Krakowie oraz podczas Rossini in Wildbad Festival w Niemczech.

Do najważniejszych wydarzeń ostatnich sezonów należą: I puritani, L’elisir d’amore, Maria Stuarda, Lucrezia Borgia, La sonnambula i Il barbiere di Siviglia w ABAO Bilbao Ópera; La cenerentola w Montrealu; Turandot, L’elisir d’amore, Aida i La bohème w Las Palmas; Samson et Dalila na Teneryfie; dwa koncerty Rossiniego w Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu; Il signor Bruschino, Armida, La scala di seta, Matilde di Shabran, L’equivoco stravagante, Aureliano in Palmira, Messa di Gloria i L’italiana in Algeri podczas Rossini in Wildbad Festival, gdzie w 2024 roku otrzymał nagrodę „Rossini in Cima” za dekadę pracy przy operach Rossiniego w tym niemieckim festiwalu; Il signor Bruschino, Armida, La scala di seta, El barberillo de Lavapiés, Luisa Fernanda, Messa di Gloria i L’italiana in Algeri podczas Royal Opera Festival w Krakowie; Il turco in Italia, La cenerentola, Il barbiere di Siviglia i L’italiana in Algeri w Ópera Nacional de Chile; La donna del lago, Armida i Les Huguenots w Opéra de Marseille; Rigoletto i Dialogues des carmélites w Opéra de Massy pod Paryżem; Carmen, Tosca, Il trittico, Il turco in Italia, El amor brujo i La vida breve w Ópera de Metz; Les pêcheurs de perles, Il tabarro i Gianni Schicchi w Ópera de Oviedo; Don Fernando el Emplazado (Zubiaurre), Viva la Mamma! oraz koncert galowy Międzynarodowych Nagród Operowych w Teatro Real w Madrycie; Pagliacci, Norma, Aida i La bohème w Ópera de A Coruña; Carmen z Orchestre Philharmonique du Luxembourg; Requiem Verdiego z Orkiestrą i Chórem Teatro Real; Madama Butterfly w Teatro Coccia w Novarze; VI Symfonię Mahlera z Filharmonią w Maladze; La verbena de la paloma w Teatro de la Zarzuela; Luisa Fernanda z Orkiestrą i Chórem Filharmonii Krakowskiej; oraz Carmen Bizeta podczas Quincena Musical w San Sebastián (Hiszpania).

Ponadto prowadził koncerty z takimi artystami jak Lise Davidsen (Teatro Real, Ópera de A Coruña, Turku Music Festival w Finlandii i Opera Narodowa w Bukareszcie), Mariella Devia (Teatro Real, Ópera de A Coruña, Teatro San Carlo w Neapolu) i Roberto Alagna (Ópera de A Coruña).

Dyskografia José Miguela Péreza-Sierry obejmuje m.in.: monograficzną płytę z utworami Illarramendiego (Symfonie nr 4 i 9) z Euskadi Symphony Orchestra (Sony), recital z mezzosopranistką Marianną Pizzolato (Naxos), opery Adelson e Salvini Belliniego (Bongiovanni), Ricciardo e Zoraïde, Matilde di Shabran, Aureliano in Palmira, L’equivoco stravagante, La scala di seta i Armida Rossiniego (Naxos), Manon Lescaut na DVD z Teatro Massimo Bellini w Katanii (Unitel), a także album z barytonem Vittorio Prato z repertuarem belcanto (Illiria).

fot. Ofelia Matos

Patrick KABONGO – urodzony w Kongo – choć posiada obywatelstwo francuskie – Patrick Kabongo od wczesnego dzieciństwa z wielką pasją zajmował się śpiewem. Podczas magisterskich studiów z zakresu inżynierii z zapałem praktykował śpiew chóralny. Po wykonaniu Requiem W.A. Mozarta w Kinszasie otrzymał stypendium na studia śpiewu w Królewskim Konserwatorium w Brukseli. Jego marzenie powoli zaczęło się spełniać.

W 2009 roku zadebiutował na scenie w operze L’incoronazione di Poppea z zespołem Scherzi Musicali. W latach 2010–2012 był członkiem grupy młodych śpiewaków w Opéra de Rouen Haute-Normandie. W 2013 roku był członkiem Akademii Opéra Comique w Paryżu.  Choć bez wątpienia znalazł swoją drogę, jego prawdziwy głos dopiero ma zostać odkryty. Kierując się radami swojego muzycznego mentora Bertranda Halary, pracuje nad wyższym, lżejszym repertuarem i afirmuje się jako prawdziwy tenor rossiniowski. W 2012 roku odniósł sukces, debiutując w roli tytułowej w Le Comte Ory z zespołem Ensemble Matheus pod dyrekcją Jean-Christophe Spinosiego. Rok później wystąpił jako Norfolk w Elisabetta, Regina d’Inghilterra G. Rossiniego, ponownie z Ensemble Matheus.

W latach 2015–2017 był członkiem Accademia del Maggio Musicale we Florencji, gdzie pogłębiał swój repertuar belcanto. Od tego czasu występował w Teatro Maggio Musicale we Florencji (Lindoro w L'italiana in Algeri G. R. Rossiniego), Teatro Massimo w Palermo (Nemorino w L'elisir d'amore G. D. Donizettiego), Teatro Olimpico w Vicenzie (L'inganno felice G. R. Rossiniego), Teatro Lirico di Cagliari (Elvino w La Sonnambula V. B. Belliniego), Oman Opera (Almaviva w Il barbiere di Siviglia G. R. Rossiniego), Opéra du Rhin i Operze w Kolonii (Barkouf J. Offenbacha), Operze w Metz (Don Pasquale G. D. Donizettiego, Le Comte Ory G. R. Rossiniego, Un chapeau de paille d’Italie N. Rota), Operze w Tours (L'italiana in Algeri i Il barbiere di Siviglia G. R. Rossiniego), Operze w Nicei (La Dame Blanche F. Boieldieu), Operze w Klagenfurcie (Il barbiere di Siviglia G. R. Rossiniego) oraz na Festiwalu „Rossini in Wildbad“ (L'equivoco stravagante, Moïse et Pharaon, Tancredi, Armida, Ermione G. R. Rossiniego).

W ciągu ostatnich dwóch sezonów zadebiutował na scenach Opéra de Québec, Irish National Opera (Ernesto w Don Pasquale G. D. Donizettiego) oraz MusikTheater an der Wien (Les Martyrs G. D. Donizettiego). Wystąpił także na Opéra d’Avignon (Il turco in Italia G. R. Rossiniego), Festiwalu Donizetti w Bergamo (francuska wersja Lucia di Lammermoor G. D. Donizettiego), Festiwalu SWR w Schwetzingen (Zemira e Azor A. Grétry’ego, wersja włoska), Festiwalu „Rossini in Wildbad“ (Le Comte Ory G. R. Rossiniego), National Theatre Mannheim (La Resurrezione G. F. Händla), Operze Krefeld-Mönchengladbach (Il viaggio a Reims G. R. Rossiniego), Deutsche Oper am Rhein (La Cenerentola G. R. Rossiniego) oraz Operze w Lipsku (La Cenerentola G. R. Rossiniego).

Plany na sezon 2024/25 obejmują La Cenerentola G. R. Rossiniego w Teatro Maggio Musicale Fiorentino, La fille du régiment G. D. Donizettiego w Opéra Royal de Versailles, Il viaggio a Reims G. R. Rossiniego w Operze Krefeld-Mönchengladbach oraz w Gorizii/Nova Gorica (Słowenia) w ramach obchodów „Europejskiej Stolicy Kultury“, a także Pierre de Médicis J. Poniatowskiego (wersja koncertowa) oraz La Cenerentola G. R. Rossiniego na Royal Opera Festival w Krakowie oraz na Festiwalu Rossiniego w Wildbad.

fot. David Morganti

César SAN MARTÍN – baryton. Urodzony w Madrycie, rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 8 lat. Kontynuował edukację muzyczną w Escuela Superior de Canto w Madrycie, gdzie otrzymał nagrodę „Lola Rodríguez Aragón End-of-Degree Prize”. Jest laureatem kilku międzynarodowych konkursów wokalnych, w tym Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Francisco Viñasa (Nagroda Specjalna) oraz Międzynarodowego Konkursu Wokalnego Ciudad de Logroño (I Nagroda).

Znany jest z uczciwego i ekspresyjnego śpiewu, a także z niezwykłej wszechstronności i umiejętności wcielania się w odgrywane postacie. Występował na prestiżowych scenach, takich jak Teatro Real w Madrycie, Capitole Theatre w Tuluzie, Teatro Colón w Bogocie, Teatro São Carlos w Lizbonie oraz w licznych teatrach włoskich, w tym Opera di Firenze, Teatro San Carlo w Neapolu, a także w Pesaro, Rzymie i Treviso.

Współpracował z dyrygentami o międzynarodowej renomie, takimi jak Alberto Zedda, Renato Palumbo, Nicola Luisotti, Eliahu Inbal i Jesús López Cobos, a także z uznanymi reżyserami teatralnymi, wśród których znaleźli się Robert Carsen, Peter Sellars, Mario Martone, Graham Vick, Emilio Sagi, Mario Gas i José Carlos Plaza.

W jego repertuarze operowym znajdują się wybitne role, takie jak: Marcello i Schaunard w La Bohème (G. Puccini), Figaro w Il barbiere di Siviglia (G. Rossini), Papageno w Die Zauberflöte (W.A. Mozart), Don Álvaro w Il viaggio a Reims (G. Rossini), Silvio w I Pagliacci (R. Leoncavallo), Il Conte d’Almaviva w Le nozze di Figaro (W.A. Mozart), Germont w La Traviata (G. Verdi) oraz Rodrigo w Don Carlo (G. Verdi).

W bieżącym sezonie artysta wykona partie barytonowe w Il barbiere di Siviglia (G. Rossini), Requiem (G. Fauré), La tabernera del puerto (P. Sorozábal) w Teatro de la Zarzuela w Madrycie oraz wystąpi w Carmina Burana (C. Orff) z okazji 60-lecia Chóru i Orkiestry RTVE.

fot. @koephotos

Nathanaël TAVERNIER – francuski bas aktywnie koncertujący w całej Europie. Po swoim debiucie w Wielkiej Brytanii jako Sparafucile w Rigoletto (G. Verdi) z Welsh National Opera oraz jako Komendant w Don Giovannim (W.A. Mozart) w Théâtre de l'Athénée w Paryżu dla ARCAL, wystąpił jako Nourabad w Poławiaczach pereł (G. Bizet) w Opéra de Dijon oraz jako Sarastro w Czarodziejskim flecie (W.A. Mozart) w operach w Rennes, Nantes i Angers. W planach ma kolejną produkcję Czarodziejskiego fletu w roli Sarastra w TOBS w Szwajcarii.

Wśród jego ostatnich ról znalazły się: François Tortebat w Czarnej masce (K. Penderecki) z Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia (NOSPR) pod batutą Marin Alsop; Drugi Żołnierz w Salome (R. Strauss) w Opéra de Metz; Adamas w Les Boréades (J.-P. Rameau) w Oldenburgu; oraz Emireno w Ottone in Villa (A. Vivaldi) i Ruffino w Masaniello (M. Carafa) na festiwalu Rossini w Wildbad i Royal Opera Festival w Krakowie.

Jako członek zespołu Badisches Staatstheater w Karlsruhe w latach 2020–2023 wcielił się w wiele ról, w tym takich jak: Pierwszy Czeladnik w Wozzecku (A. Berg), Król w Aidzie (G. Verdi), Basilio w Cyruliku sewilskim (G. Rossini), Borsuk i Ksiądz w Przygodach lisiczki chytruski (L. Janáček), Komendant w Don Giovannim (W.A. Mozart), Sarastro w Czarodziejskim flecie (W.A. Mozart) i Zuniga w Carmen (G. Bizet).

Do innych jego ról scenicznych należą: Balthazar w Faworycie (G. Donizetti), Zimny Geniusz w Królu Arturze (H. Purcell), Simone w Giannim Schicchim (G. Puccini) i brat Laurent w Romeo i Julii (C. Gounod). Współpracował z reżyserami, takimi jak Robert Carsen, Waut Koeken, Pierre Audi, Valentina Carrasco i Olivier Py oraz z dyrygentami, m.in. Gabrielem Garrido, Daniele Callegarim, Marko Letonją, Christophem Roussetem i Constantinem Trinksem.

Śpiewał również rolę Lekarza w Pelleasie i Melisandzie (C. Debussy) w Opéra-Comique, Osmina w Uprowadzeniu z seraju (W.A. Mozart) dla La Co[opéra]tive, Éole’a i Drugiego Satyra w Les Amants Magnifiques (J.-B. Lully) z Le Concert Spirituel pod batutą Hervé Niqueta w Opéra de Limoges, Horatia w Hamlecie (A. Thomas) w operach w Rennes, Angers i Nantes oraz Monterone/Sparafucile’a w młodzieżowej wersji Rigoletta (G. Verdi) w Théâtre des Arts w Rouen i Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu.

Jego repertuar jest eklektyczny – równie dobrze czuje się w muzyce barokowej, klasycznej, jak i współczesnej. Na scenie koncertowej wykonywał m.in. Petite messe solennelle (G. Rossini) – ostatnio na Festiwalu La Chaise-Dieu we Francji – a także Requiem (W.A. Mozart), Stabat Mater (J. Haydn) oraz współczesne dzieło Lamentations de Job (L. Collin).

Nathanaël studiował etnomuzykologię, a następnie ukończył studia magisterskie z wokalistyki/opery w Genewie. Jest laureatem wielu konkursów, w tym Konkursu Belvedere w Moskwie, konkursu Mount Fuji w Japonii oraz Konkursu Operowego w Paryżu. Otrzymał także stypendium Bayreuth przyznane przez Richard Wagner Circle i został wyróżniony tytułem Révélation Classique de l’ADAMI w 2015 roku.

fot.  Heleni Genoa

Anle GOU – tenor. Przez OperaWire określany mianem „znakomitego tenora rossiniowskiego”, Anle Gou jest jednym z najbardziej obiecujących głosów swojego pokolenia w repertuarze barokowym i belcanto.

Dysponując lirycznym, olśniewającym głosem, który – jak pisał „Kronen Zeitung” – „potrafi przeniknąć do głębi w muzyce Rossiniego”, Gou „szybko zyskuje status jednego z najważniejszych tenorów rossiniowskich nowej generacji” („Online Merker”).

Urodzony w Chinach, ukończył studia licencjackie i magisterskie w Centralnej Akademii Dramatu w Pekinie, otrzymując tam narodowe stypendium. W 2021 roku przeniósł się do Wiednia, by na zaproszenie dyrygenta Nielsa Muusa podjąć drugie studia magisterskie w zakresie wokalistyki na Wiedeńskim Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Scenicznych.

Artysta występował na prestiżowych scenach w Chinach i Europie, m.in. w Wiener Staatsoper, Theater an der Wien, Theater Akzent, Sofia Bulgaria Hall, Teatrze Manoel na Malcie, Opera Națională Română w Klużu-Napoce, Landestheater Detmold, Štátna opera w Bańskiej Bystrzycy, National Centre for the Performing Arts, Beijing Concert Hall, Jinji Lake Concert Hall i wielu innych.

W jego scenicznym dorobku znalazły się m.in. role Ernesto w Don Pasquale (G. Donizetti), Belfiore w Rzekomej ogrodniczce (W.A. Mozart) i Lysandera w Śnie nocy letniej (B. Britten).

W 2024 roku zadebiutował w rolach Gernando/Ubaldo w Armidzie (G. Rossini) w produkcji Paula Carra w Teatrze Manoel na Malcie (pod batutą Davidego Leviego), zachwycając publiczność „nadzwyczaj precyzyjną koloraturą”. W tym samym roku wcielił się w rolę Hrabiego Almavivy w Cyruliku Sewilskim (G. Rossini) na scenie Opery Narodowej w Klużu-Napoce. W 2025 roku poszerzył repertuar o postać Don Ramira w Kopciuszku (G. Rossini), występując w Landestheater Detmold. Czołowe czasopisma operowe, takie jak „Das Opernmagazin” i „Der Opernfreund”, wysoko oceniły jego interpretację, pisząc, że „świat bel canta stoi przed nim otworem” i że „to nazwisko warto zapamiętać”. Jego „jasny i błyskotliwy głos”, „lśniące wysokie tony” oraz „imponująca łatwość w opanowaniu roli” sprawiły, że debiut ten stał się prawdziwym kamieniem milowym w jego karierze.

Wśród nadchodzących angaży znajdują się Pierre de Médicis (J.M. Poniatowski) i Otello (G. Rossini) podczas Royal Opera Festival w Krakowie oraz Rossini in Wildbad; Mesjasz (G.F. Haendel) na scenie Wuppertal Bühnen, a także debiut w Glyndebourne z Turkiem we Włoszech (G. Rossini) podczas letniego festiwalu. Artysta powróci do Glyndebourne również w kolejnych sezonach, by znów wystąpić w innym dziele Rossiniego.

Jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów, w tym nagrody dla najlepszego tenora i IV nagrody na Konkursie im. Ferruccia Tagliaviniego, Nagrody Specjalnej na Konkursie im. Kamena Chaneva, Nagrody Petera Dvorský’ego oraz Nagrody Filharmonii Turyngii na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Gabrieli Beňačkovej. Doskonalił swoje umiejętności na kursach mistrzowskich prowadzonych przez Barbarę Frittoli, Giacomo Prestię oraz w Georg Solti Academy. 
fot. Courtesy of Ben Artists Management

Claudia PAVONE – sopran. Artystka rozpoczęła naukę śpiewu w wieku siedmiu lat, kiedy dołączyła do renomowanego chóru dziecięcego Pueri Cantores w Vicenzy, prowadzonego przez Roberto Fioretto. Z wyróżnieniem ukończyła Konserwatorium im. Agostino Steffaniego w Castelfranco Veneto i szybko dała poznać swój wyjątkowy talent, zdobywając liczne prestiżowe nagrody w międzynarodowych konkursach operowych.

Zadebiutowała na scenie w lutym 2014 roku w roli Gaspariny w Il campiello (E. Wolf-Ferrari) na deskach Teatro Sociale w Rovigo i Teatro Malibran w Wenecji. Przełomowym momentem w jej karierze było spotkanie z Riccardem Mutim, który powierzył jej rolę Violetty Valéry w Traviacie (G. Verdi). Ta okazja nie tylko oznaczała oficjalne wejście Claudii do świata opery, ale także zapoczątkowała jej głęboką, artystyczną więź z ikoniczną bohaterką Verdiego. Interpretacja Violetty w wykonaniu Claudii zyskała uznanie zarówno publiczności, jak i krytyków we włoskich teatrach najwyższej rangi, takich jak Teatro La Fenice w Wenecji, Maggio Musicale Fiorentino, Teatro dell’Opera di Roma, Teatro di San Carlo w Neapolu czy Teatro Massimo Bellini w Katanii.

Współpracowała z wybitnymi dyrygentami, m.in. Francesco Ivanem Ciampą, Giacomo Sagripantim, Michelem Spottim, Sebastiano Rollim, Stefano Ranzanim, Jordim Bernàcerem, Sesto Quatrinim i Francesco Lanzillottą.

Do szczególnie cenionych produkcji z jej udziałem należą: Traviata (G. Verdi), koprodukcja Fondazione I Teatri di Reggio Emilia, Teatro Comunale Luciano Pavarotti i Opera Lombardia w reżyserii Alice Rohrwacher, z kostiumami autorstwa Miucci Prady; inscenizacja Teatro dell’Opera di Roma w reżyserii Sofii Coppoli, z kostiumami Valentino Garavaniego; sugestywna Traviata of Mirrors na Macerata Opera Festival w reżyserii Henninga Brockhausa i pod batutą Paolo Bortolameolliego (wydana również na DVD); emocjonalna inscenizacja Davida McVicara pod dyrekcją Andrésa Salado; oraz produkcja Teatro di San Carlo w reżyserii uznanego reżysera filmowego Ferzana Özpetka i pod dyrekcją Francesco Ivana Ciampy.

Claudia Pavone nieustannie poszerza swoje repertuarowe horyzonty, wcielając się w liczne główne role, m.in. Gildę w Rigoletto (G. Verdi) – m.in. w spektaklu inaugurującym sezon w Teatro dell’Opera di Roma pod batutą Daniele Gattiego i w reżyserii Danielego Abbado, a także w Maceracie pod dyrekcją Gianpaola Bisantiego. Wyjątkowe uznanie zyskała również jej kreacja w produkcji Damiana Michieletta w Teatro La Fenice, która zdobyła nagrodę Franco Abbiati w 2022 roku.

Wśród innych uznanych ról znalazły się: Adalgisa w Normie (V. Bellini), Adina w Napoju miłosnym (G. Donizetti) w produkcji Victora Garcii Sierry inspirowanej El Circo F. Botero, Norina w Don Pasquale (G. Donizetti) w Teatro Pérez Galdós w Las Palmas (gdzie zadebiutowała również jako Fiordiligi w Così fan tutte (W.A. Mozart)), Donna Elvira w Don Giovannim (W.A. Mozart) – także w produkcji Michieletta pod dyrekcją Jonathana Webba, oraz Donna Anna w produkcji Rolanda Schwaba w Deutsche Oper Berlin.

Wcieliła się również w Liù w Turandot (G. Puccini) w Shanghai Grand Theatre, Micaëlę w Carmen (G. Bizet) – m.in. w inscenizacji Calixta Bieito pod batutą Myung-Whun Chunga i w Sydney Opera House, Juliette w Romeo i Julii (C. Gounod) w Teatro Petruzzelli w Bari, w reżyserii Érica Rufa z kostiumami autorstwa Christiana Lacroix i pod dyrekcją Jordiego Bernàcera, Hannę Glawari w Wesołej wdówce (F. Lehár), Mimì w Cyganerii (G. Puccini) – w tym podczas debiutu na Puccini Festival w Torre del Lago oraz w produkcjach w Teatro La Fenice, Semperoper w Dreźnie i Teatro Pérez Galdós w Las Palmas, Magdę w Jaskółce (G. Puccini) w debiucie w Teatro Verdi w Pizie pod batutą Valeria Gallego, Neddę w Pajacach (R. Leoncavallo), tytułową rolę w Madame Butterfly (G. Puccini) – m.in. w spektaklu inaugurującym sezon w Teatro Municipale di Piacenza pod legendarą reżyserią Leo Nucciego, Kleopatrę w Juliuszu Cezarze w Egipcie (G.F. Haendel) oraz tytułową rolę w Normie (V. Bellini), obie na scenie Théâtre du Capitole w Tuluzie.

Chwalona za „głos o niezwykłej urodzie” („GB Opera Magazine”), Claudia występowała na najbardziej prestiżowych scenach i festiwalach we Włoszech i za granicą, m.in. w: Japonii (Tokio, Osaka, Nagoja, Kobe, Kioto), Hiszpanii, Chinach, Rosji (St. Petersburg Palace Music Festival), Australii, Indiach i Kanadzie.

Wystąpiła podczas oficjalnych obchodów 1600-lecia założenia Wenecji na Placu Świętego Marka, występując z orkiestrą i chórem Teatro La Fenice pod dyrekcją maestro Riccarda Frizzy i Daniele Callegariego.

Z okazji stulecia śmierci Pucciniego była solistką podczas licznych koncertów upamiętniających kompozytora, organizowanych we współpracy z Fundacją Pucciniego w Torre del Lago, w tym w International Centre w Nowym Delhi (pod patronatem Włoskiego Instytutu Kultury) oraz w Ambasadzie Włoch w Ottawie.

fot. Marta Buso

Partnerzy Royal Opera Festival: