Wykonawcy:

Orkiestra i Chór Filharmonii Krakowskiej

Antonino Fogliani – dyrygent
Marcin Wróbel - przygotowanie chóru

Serena Farnoccchia – Ermione

Moisés Marín – Pirro

Patrick Kabongo – Oreste

Aurora Faggioli – Andromaca

Chuan Wang - Pilade

Jusung Gabriel Park - Fenicio

Mariana Poltorak - Cleone

Katarzyna Guran - Cefisà
Bartosz Jankowski - Attalo

Jochen Schönleber – reżyseria
Paolo Raffo – asystent muzyczny
Nicola Pascoli - asystent dyrygenta

Repertuar:

Gioacchino Rossini - Ermione, wersja sceniczna

Koncert z przerwą między I a II aktem
Czas trwania - ok. 2,5 godziny

Historia opery pełna jest kobiet, które w imię miłości lub zemsty są gotowe do popełnienia nawet najbardziej okrutnych czynów. Tytułowa bohaterka Hermiony G. Rossiniego płonie nienawiścią do swojej rywalki Andromachy, z którą walczy o względy króla Pyrrusa. Po zakończeniu wojny trojańskiej Pyrrus chce ożenić się z Andromachą, zapominając o obietnicy małżeństwa złożonej Hermionie. Na prośbę zdradzonej kobiety, zakochany w niej Orestes zabija króla na stopniach ołtarza. Po tej makabrycznej zbrodni Hermiona załamuje się i popełnia samobójstwo, a zrozpaczony Orestes popada w obłęd. Dwuaktową Hermionę Rossini skomponował dla Teatro San Carlo w Neapolu, który mógł pochwalić się znakomitą orkiestrą i zespołem wokalistów. Libretto napisał A.L. Tottola, w oparciu u tragedię Andromaque J. Racine’a. W tym okresie spod pióra kompozytora wyszedł szereg arcydzieł, takich jak Elżbieta, królowa Anglii, Otello, Ricciardo i Zoraida oraz Dziewica z jeziora. Niestety, Hermiona nie miała takiego szczęścia, jak inne utwory Rossiniego. Premiera opery, która odbyła się w 1819 roku w Neapolu, zakończyła się kompletnym fiaskiem. Co więcej, nie wznowiono jej za życia Rossiniego, który sam określił Hermionę „małym, włoskim Wilhelmem Tellem” przewidując, że długo nie zostanie zaaprobowana przez publiczność i krytykę. Tak się też stało – na deski teatru oraz do łask widzów powróciła dopiero w 1977 roku, w Sienie.

Doroty Staszkiewicz